კათალიკოს ბესარიონ ბარათაშვილ-ორბელიშვილის წერილი

მეფეო! რომ ჩამოვთვალოთ საეკლესიო და ღვთაებრივ გარდამოცემათა და განგებულებათა ყველა ის დარღვევა, რომლებიც ლათინთა მიერ არის ჩადენილი, მაშინ ჩვენი საუბარი გაგრძელდება და შენს სამეფო სმენას გადაღლის. ეს რომ თავიდან ავიცილოთ აღარ მოვიყვანთ ჩვენი წმიდა პატრიარქებისა და მღვდელმთავრების ვრცელ ნაწერებს მათ წინააღმდეგ, სადაც ისინი ამხილებენ მათ; არამედ მოკლედ მოგწერთ შემდეგს. მათ, მეფეო, ცვლილებისა და დამახინჯების გარეშე არ დაუტოვებიათ სარწმუნოების უმთავრესი დოგმატები. ამიტომაც არა მხოლოდ განვარდებიან ქრისტეს სხეულის სიმშვენიერიდან, არამედ გადაეცემიან სატანას. მთელი სახარებისეული სწავლების ბეჭდად მოციქული იმდენად გალატელებს როდი მიმართავს, რომლებიც მხოლოდ ერთ პუნქტში ასწავლიდნენ სხვაგვარად, არამედ იტალიელებს, რომლებმაც თითქმის მთლიანად დაამახინჯეს სახარებისეული, სამოციქულო, კანონიკური და წმიდა მამათამიერი გარდამოცემა: ”დაღათუ ჩუენ, გინა ანგელოზი ზეცით გახარებდეს თქუენ გარეშე მისსა, რომელი იგი გახარეთ თქუენ, შეჩვენებულ იყავნ!” (გალ. 1,8-9). ასევე მეექვსე მსოფლიო წმიდა კრება თავის I კანონში ამბობს: ”ხოლო უკუეთუ ვინმე ყოველთაგანი არა პირველთქმულთა ამათ კეთილად მსახურებისა სჯულთა შეიტკბობდეს და შეუდგეს და ესრეთ აღიარებდეს და ქადაგებდეს, არამედ წინაუკმო გარდაქცევასა ამათსა ხელყოფდეს, იყავნ შეჩვენებულ წინასწარ განჩინებულისა მისებრ საზღვრისა პირველმოხსენიებულთა მიერ წმიდათა და ღმერთშემოსილთა მამათა და ქრისტეანეთა კრებულისაგან, ვითარცა უცხოით განიხადენ და განვარდინ, რამეთუ ჩვენ არცა შემატებასა რასმე და არცა დაკლებასა თავს-ვიდებთ რაითურთით პირველ განჩინებულთა მათ სარწმუნოებისა საზღვართასა, ანუ გარდავხდებით რომელსაცა სიტყვასა”. ასე ღაღადებს ეს კანონი. და განა კანონიკურ ანათემას არ გადაეცემიან ისინი, ვინც საჯაროდ ქადაგებენ სიახლეს და აშკარად მიდიან საღმრთო დოგმატთა წინააღმდეგ, ანუ აკლებენ ანდა ამატებენ რაიმეს მამათა სწავლებას. ხოლო ”რომელთა უწინარეს საკრებო განჩინებისა განაშორნეს თავნი თვისნი ზიარებისაგან ეპისკოპოსად სახელდებულისა მის, რაჟამს მან მწვალებლობაი იგი საეროდ ქადაგოს და დაუბურველითა თავითა ეკლესიასა შინა ასწავოს, ეგევითარნი იგი არა ხოლო კანონთამიერისა განკანონებისაგან თავისუფალ არიან, არამედ ვითარცა მოშურნენი მართლმადიდებლობისანი პატივისაცა ჯეროვნისა ღირს იქმნენ, რამეთუ არა ეპისკოპოსი, არამედ ცრუ ეპისკოპოსი და ცრუ მოძღვარი განიკითხეს და არა განხეთქილებითა განჭრეს ერთობაი ეკლესიისაი, არამედ განხეთქილებათა და განყოფათაგან ხსნაი ეკლესიისაგან ისწრაფეს”. ამას ბრძანებს წმიდა და დიდი ორგზისი კრების მე-15 კანონი.
რამდენად დასაშვებია და ღვთივსათნოა ჩვენი გაერთიანება მათთან, რომელთაც სამართლიანად და კანონიერად განვეშორეთ და რომელნიც კვლავაც მწვალებლობაში არიან? თუკი ჩვენ ამას მართლმადიდებლურად მივიჩნევთ, მაშინ მხოლოდ ამით დავაქცევთ და წავშლით ყველაფერს ჭეშმარიტს. რამეთუ ღვთაებრივი კანონები ღაღადებენ: ”უკუეთუ ვინმე უზიარებელსა სახლსაღა თუ შინა თანამლოცველ ექმნეს, უზიარებელ იქმენინ იგიცა~”(მოც. 10; ანტიოქ. 2) და კიდევ: ”ვინც მწვალებელთან ერთიანდება იგივე სასჯელს იმსახურებს, რასაც მწვალებელი”. შესაბამისად რა დანაშაულისთვისაც არიან ისინი სასჯელის ქვეშ, ჩვენც მათთან ერთად დავისჯებით საღმრთო კანონებით, რომლებიც სული წმიდამ განაჩინა. არ შეიძლება ამის დაშვება, არ შეიძლება!
არც კი ღირს იმის ხსენება (ვგულისხმობთ ცრუ-პატრიარქ იოანე ვეკკას), ვინც სიბნელეა და თავი სინათლედ მოაქვს, ვინც მთავარი მაცთუნებელია ამ საქმეში, ვინც მათთან გაერთიანების საბაბით ცდილობს მზაკვრული და სასიკვდილო დარტყმა მიაყენოს მთელს სხეულს, ვისაც არ ძალუძს ღიად დაარწმუნოს ვინმე და ამიტომაც ფარულად მოქმედებს, კერძოდ კი ცდილობს, უეცრად გაუღოს სამწყსოს კარიბჭე მგლებს და ბოლომდე მიიყვანოს ბოროტი საქმე. თუ ვინმეს შემოერთების სურვილი აქვს, დაე აზრები შეიცვალოს და ისე შემოგვიერთდეს; ხოლო თუ გაერთიანება საკუთარი ბოროტებისა და სიცრუის შენარჩუნებით სურთ, მაშინ ამას ვერ შესძლებენ.
მეფეო, მოისმინე ყოვლაწმიდა სულის მიერ დამოწმებული სიტყვები, რომელთაგან ერთი იოტაც არა წარხდეს (ლკ. 16, 17). უფლის დიდი მოციქული და მახარებელი იოანე ღვთისმეტყველი ამბობს: ”რომელ მოვიდეს თქუენდა და ესე მოძღვრებაი არა მოაქუნდეს, ნუ შეიწყნარებთ სახლთა თქუენთა და ”გიხაროდენ” ნუ ეტყვით მათ, რამეთუ რომელმან ჰრქუას მას ”გიხაროდენ” ეზიარების საქმეთა მისთა ბოროტთა” (2 ინ. 1, 10-11).
თუკი ჩვენ მათთვის უბრალოდ გზაზე მისალმება გვეკრძალება, თუკი არ შეგვიძლია მათ სახლში შესვლაც კი, მაშინ როგორ მივიღებთ მათ ტაძარში, თვით საკურთხეველში, ძე ღმრთისას საშინელ და საიდუმლო ტრაპეზზე, სადაც თავად უფალი შეიწირება უსისხლო მსხვერპლად? რომელიც უმანკო კრავივით დაიკვლის, რათა შეგვარიგოს მამასთან და თავად მასთან, და ჩვენი ცოდვები საკუთარი სისხლით განწმიდოს. რომელი გონებადაბნელებული გაბედავს წამოსცდეს მოხსენიება იმის სახელისა, ვინც სული წმიდის მიერ არის განკვეთილი, როგორც ღმერთზე და წმიდანებზე აჯანყებული, და ამით თავად გახდეს ღმერთის მტერი? იმიტომ, რომ თუკი მხოლოდ მისალმება გვხდის ჩვენ მათი მზაკვრული საქმეების თანამონაწილედ, მაშ რაოდენ უფრო მეტია ხმამაღალი მოხსენიება მისი (ცრუპატრიარქის), როდესაც წინ საღმრთო, საშინელი საიდუმლონი გვაქვს დაგებული. თუკი ჩვენს წინ დაგებული თავად არის ჭეშმარიტება, მაშ როგორ დაუშვებს იგი ამ უდიდესი ტყუილის სიმართლედ გასაღებას _ ანუ მის მართლმადიდებელ პატრიარქად გამოცხადებას? ნუთუ საშინელ საიდუმლოთა აღსრულების დროს, როგორც სცენაზე, ისე უნდა ვიხუმროთ? როგორ მოითმენს ამას მართლმადიდებელი სული? განა უმალვე არ განეშორება იგი იმათ, ვინც მას მოიხსენიებს? როგორ არ ჩათვლის ასეთებს სიწმიდის გამყიდველებად? მართლმადიდებელი ეკლესია ღვთისმსახურებისას ეპისკოპოსის სახელის ღვთაებრივ მოხსენიებას ყოველთვის სრული ერთობის უპირობო ნიშნად მიიჩნევდა. წმ. გერმანე კონსტანტინოპოლელის მიერ დაწერილ საღმრთო ლიტურგიის განმარტებაში ვკითხუ¬ლობთ: ”მღვდელმოქმედი აღამაღლებს ეპისკოპოსის სახელს, წარმოაჩენს რა უპირატესისადმი მის მორჩილებას, სრულ ერთობას მასთან, და მისი სარწმუნოების მემკვიდრეობას და ერთგულებას”.
ასევე ჩვენი დიდი მამა და აღმსარებელი თეოდორე სტუდიელი თავის ძვირფას წერილში გვასწავლის: ”შენ მწერ, რომ შეგეშინდა პრესვიტერისთვის გეთქვა _ არ მოეხსენებინა მწვალებელი ეპისკოპოსის სახელი, ერთს გეტყვი მხოლოდ _ მარტო მოხსენიებისმიერი ერთობა ბეჭედივით ასვამს ლაქას, თუნდაც მომხსენებელი მართლმადიდებელი იყოს”. ასე გვმოძღვრავს ეს წმიდა მამა, მასზე ადრე კი თავად ღმერთი: ”და მღვდელთა მისთა შეურაცხ-ყვეს შჯული ჩემი” (იეზეკ. 22, 26). როგორ? ”შორის წმიდისა და ბილწისა არ განარჩევდეს” (იეზეკ. 22; 26) განურჩევლად იქცეოდნენ და სულ ერთი იყო მათთვის. რა შეიძლება იყოს ამაზე ნათელი და ჭეშმარიტი?
მაგრამ იქნებ შესაძლებელია კეთილგონიერი შემგუებლობა (იკონომია)? როგორ შევეგუოთ იმას, რაც ბილწავს ღვთისმსახურებას, საღმრთო სულის გარეშე ტოვებს მღვდელმოქმედებას და ამიტომ მორწმუნეებიც ცოდვათა მოტევებისა და ღმერთთან შეთვისების გარეშე რჩებიან? შეიძლება კი იყოს რაიმე ამგვარი იკონომიაზე უფრო მავნე? სულიერი ერთობა თუნდაც ერთ პუნქტში მთელი სიმართლის დარღვევის ტოლფასია. რადგანაც მწვალებელთან ერთობის მქონე იგივე სასჯელის ღირსია, როგორც საეკლესიო კანონთა დამრღვევი. ხოლო ამგვარი იკონომიის მქადაგებელნი, უგულებელყოფენ რა საეკლესიო კანონებს, შედიან ლოცვით კავშირში იუდეველებთან, სომხებთან, იაკობიტებთან, ნესტორიანელებთან, მონოთელიტებთან და საერთოდ ყველა ჯურის მწვალებლებთან და მხოლოდ ამიტომ არ იმსახურებენ არანაირ იკონომიას და თანაზიარნი არიან ყველა ღვთისმბრძოლი მწვალებლობისა, რადგანაც საეკლესიო კანონთა და უზენაესი საღმრთო სჯულის მიხედვით არ განარჩევენ მწვალებლებს მართალთაგან და თავად ივსებიან ყოველგვარი ერესით.
ვის მივცეთ ქრისტეს მართლმადიდებელ ეკლესიაზე წინამოძღოლობის უფლება, კაცს, რომელიც მწვალებელია? ეს ხომ სრული ღალატია და არა იკონომია. იგი უკანასკნელი ადგილის ღირსიც კი არ არის. რამეთუ დიდი მამა ჩვენი გრიგოლ ღმრთისმეტყველი ამბობს: ”თუკი ნოვატი არ ღებულობდა მათ, ვინც არ შეინანეს დაცემის შემდეგ, არც მე ვღებულობ ასეთებს, თუკი ისინი ქედს არ მოიდრეკენ ან ჯეროვნად არ დამდაბლდებიან, და უჯერი საქმის გამო გამოსწორების პირობას არ დადებენ. აი, მაშინ კი მივიღებ და სათანადო ადგილსაც მივუჩენ”.
ვინ შეამჩნია მასში (პატრიარქში) ანდა მასთან ერთობაში მყოფთა შორის გამოსწორების სურვილი? სად არის სინანული ავი საქმეების გამო? რა თქმა უნდა, ისინი უკანასკნელ ადგილსაც კი არ იმსახურებენ, მაშინ როგორღა იქნებიან წინამძღვარნი? დაე თუნდაც მოახერხონ რომელიმე ეკლესიაში ძალაუფლების ხელში ჩაგდება, ტფუ! ფურთხის ღირსნი არიან მხოლოდ! ”ნუ ხელეწიფების ბრმასა ბრმისა წინა-ძღუანვად? არა-მეა ორნივე ჯურღმულსა შთაცვივენ?” (ლუკ. 6,39) და ”უკუეთუ თუალი შენი ბოროტ იყოს, ყოველი გვამი შენი ბნელ იყოს. უკუეთუ ნათელი იგი შენ შორის ბნელ არს, ბნელი იგი რაოდენ-მე?” (მათე 6,23). როგორც დიდი ღმრთისმეტყველი გრიგოლი ბრძანებს, ყოველი ქვეშევრდომი თავის წინამძღოლს ემსგავსება.
წმიდა კრებათა ღვთაებრივი კანონები მათ მიერ მთლიანად უარყოფილია, სულიერი ცხოვრების კვალი და სუნიც კი არ გააჩნიათ, მხოლოდ ერეტიკოსობენ და ეკლესიას შფოთითა და საცდურით ავსებენ. რამეთუ შეუძლებელია შეუთავსებელთა ერთად ყოფნა, არც შეუერთებელთა შეკავშირება. ”რამეთუ არა მოყვსობა არს სიმართლისა და უსჯულოებისა, ანუ რა ზიარება არს ნათლისა და ბნელისა”. (2 კორ. 6,14). ანუ რა საერთო აქვთ მართლმადიდებლებსა და მწვალებლებს, რომელთაც უნდა განვეშოროთ, როგორც ამას თავად ღმერთი გვასწავლის: ”აღიხოცენ უკეთურებანი იგი თქუენ შორის” (2 სჯ. 13.5). და ”უკუეთუ თუალი შენი გაცთუნებდეს შენ, აღმოიღე იგი და განაგდე შენგან” (მათე. 18,9). აგრეთვე დიდი პავლე, უფრო სწორედ თავად უფალი პავლეს ბაგით გვიბრძანებს: ”მწვალებელსა კაცსა შემდგომად ერთისა და ორისა სწავლისა განეშორე” (ტიტ. 3, 10) და კვალად _ ”გამცნებ თქუენ ძმანო სახელითა უფლისა ჩუენისა იესო ქრისტესითა, განშორებად თქუენდა ყოვლისავე მისგან ძმისა, რომელი უწესოდ ვიდოდეს და არა მოძღვრებისა მისებრ, რომელი ისწავა ჩუენგან” (2 თეს. 3; 6). სხვაგან კი გვამცნებს ”ნუ თანააღერევით მათ” (2 თეს. 3,14). მსგავსად ამისა გვმოძღვრავს ღმერთშემოსილი დიდი მამა ჩვენი ეგნატე, რომელიც გვაფრთხილებს მოვერიდოთ ადამიანის მსგავს მხეცებს _ მწვალებლებს, რომელნიც არა მხოლოდ არ უნდა მივიღოთ, არამედ მათთან შეხვედრასაც კი უნდა ვერიდოთ.
როგორ ვაღიაროთ მართლმადიდებელი ეკლესიის წინამძღვრებად და უმაღლეს მსაჯულებად ისინი, ან როგორ მოვიხსენიოთ ხმამაღლა მათი სახელები ეკლესიაში თვით საიდუმლო ტრაპეზის წინ, ისე რომ ტრაპეზი არ წაიბილწოს და კურთხეული დარჩეს.
ნუ დაუშვებ ამას შენი სულისთვის, მეფეო წმინდაო და ღვთივარჩეულო, თვითმპყრობელო, ქრისტესმოყვარეო! არამედ ”დაადგერ მას ზედა, რომელიცა გისწავიეს და გრწმენა, უწყი ვისგან გისწავიეს” (2 ტიმ. 3,14), რამეთუ ქრისტეს მადლით გისწავიეს. ”კეთილი იგი ვედრი დაიმარხე სულითა წმიდითა” (2 ტიმ. 1,14) და ქრისტეს დიდი მოციქულის სწავლებით ”განეშორე ბილწთა მათგან ცუდთთა ხმათა, და სიტყვის-გებათა მათგან ტყუილით სახელის მეცნიერებისათა რომელსა იგი ვიეთნიმე აღუთქმიდეს, და სარწმუნოებისაგან ცუდნი განვარდეს” (1 ტიმ. 6, 21-22)! რათა შენს მიერ და შენთან ერთად ჩვენც, მთელი ქრისტიანული სავსება, მართლმადიდებლობითა და სიყვარულით დაცულნი უბიწოდ წარვსდგეთ ”ვიდრე გამოჩინებამდე უფლისა ჩუენისა იესო ქრისტესა” (1 ტიმ. 6,15) და გავხდეთ მონაწილენი მისი საუკუნო მეუფებისა. ”სარწმუნო არს ღმერთი”(1 კორ. 1,9), რომელიც ამის ღირსად გვყოფს, თუკი მის მცნებებს დავიმარხავთ ქრისტეს მადლით ყოვლადწმიდა საღმრთო სულში. ამინ.
ხოლო წმიდისა და განუყოფელისა ერთღმრთეებისა სამებისა საიდუმლო რაი აღვწერეთ, აწ კუალად ცხოველსმყოფელისა სულისა წმიდისათვის ვიტყვით: თუ რაი არს მიზეზი მათისა (ლათინთა) ესრეთ უწესოდ აღსარებისა, ვითარმედ სული წმიდა მამისა და ძისაგან გამოვალსო, რომელი ესე უცხო არს ქადაგებისაგან წმიდათა მოციქულთა და ღმერთშემოსილთა კაცთასა. ხოლო ჩუენ არა ვიტყვით სულსა წმიდასა ძისაგან გამოსლვით, არამედ მამისაგან, მოძღვრებისაებრ წმიდათა მოციქულთასა და ღმერთშემოსილთა მამათასა. რამეთუ, ვითარცა ძე იშვა მამისაგან პირველ ყოველთა საუკუნეთა და უწინარეს ჟამთა, ეგრეთვე სული წმიდა გამოვიდა მისვე მამისაგან უწინარეს ჟამთა და პირველ ყოველთა საუკუნეთა. რამეთუ ერთი არს არსება და ბუნება მამისა და ძისა და სულისა წმიდისა, სიტყვისაებრ საღმრთოთა წერილთასა, მოციქულთა და წინასწარმეტყუელთა და მოძღვრებისაებრ წმიდათა ღმრთის მეტყუელთასა. რამეთუ არცა ერთსა ვის წმიდათაგანსა უთქუამს სული წმიდა ძისაგან გამოსლვით, ვითარცა ძე არა თქმულ არს სულისაგან შობილად, არამედ მხოლოდ მამისაგან. ეგრეთვე არცა ითქუმის სული წმიდა ძისაგან გამოსლვით, არამედ მამისგან. რამეთუ რაოდენნი ღმრთისმეტყუელნი არიან წმიდათა მამათა მიერ აღწერილნი და უმეტეს დიდისა ღმრთისმეტყუელისა გრიგოლისნი, რომელმან ერგასისნი თავნი ღმრთისმეტყუელებანი აღწერნა ვრცელად და უნაკლოდ. რამეთუ ყოვლად ღმრთისმეტყუელისა და მახარებელისა იოანესა ამას მიხუდა სახელი ღმრთისმეტყუელებისა და ყოველივე თქმული მისი ღმრთისმეტყუელებითა აღსავსე არს და არცა ერთსა თქმულთა მისთა შინა იპოების, თუმცა ეთქუა ძისაგან გამოსლვით, არამედ მხოლოდ მამისაგან. არცაღა დიდსა და ზეცით გამობრწყინვებულსა ბასილის, არცა წმიდასა და ყოვლისა სოფლისა მნათობსა ოქროპირსა, არცა დიდსა ათანასის, არცა გრიგოლი საკვირველთმოქმედსა, რომელსა ცხადად წარმოუდგა წმიდა ღმრთისმშობელი და ღმრთისმეტყუელი იოანე და გამოუცხადეს წმიდისა სამებისა საიდუმლოი და მყის აღწერა მათსავე მუნ ყოფასა შინა მათითავე ბრძანებითა მოკლითა სიტყვითა და დიდითა სიბრძნითა და აღწერილი იგი ჰგიეს დღეინდელად დღედმდე, ხოლო მე განვრცელებისათვის არა აღვწერე აქა, და ვისცა ენებოს, იგი წარიკითხოს და ყოველივე ცხადად ეუწყოს. და არცა სხუასა სადა ვის ღმრთისმეტყუელთაგანსა უთქუამს ესე, არცა უკადრებიეს, თუ მამისაგან და ძისა გამოვალს, და თუმცა ყოფილიყო ესე ცილობაი და ამისი თქუმა, მრავალნიმცა აღწერნეს ამის პირისათვის ნეტართა მათ წინა აღსადგომელი უთქუმელისა ამის სიტყუისა, არამედ ნეტარსა იოანე დამასკელსა, რომელსა ეწოდა ოქრონექტარი თვით დედუფლისა ჩუენისა ღმრთისმშობელისა მიერ, ამასა წინათვე ეუწყა სულისაგან წმიდისა წვალება ესე და მან აღწერა ცხადად და ჭეშმარიტად თქმულთა შინა თვისთა ღმრთისმეტყუელებათა. და იტყვის ესრეთ: არა ვიტყვითო სულსა წმიდასა ძისაგან გამოსლვითა, რომელი არასადა გვიპოვნიეს საღმრთოთა წერილთა შინაო. არამედ მამისაგან. და სულად ძისა და სულად ქრისტესაო, ვითარცა წერილ არს, გამოავლინა ღმერთმან სული ძისა თვისისა გულთა შინა ჩუენთა. და კუალად იტყვის, რომელსა სული ქრისტესი არა აქუნდეს, იგი არა არს ქრისტეანიო.
ხოლო ძისაგან გამოსლვით არა თქუმით არს, არცა ვის აღწერით დაუტევებიეს, არამედ მამისაგან ვითარცა შობა ძისა, ეგრეთვე გამოსლვა სულისა მისგანვე მამისა, რამეთუ მამა არს მიზეზი შობისა და გამოსლვისა, ვითარცა თავადი ჭეშმარიტება და ცხოვრება ჩუენი ქრისტე ბრძანებს: სული იგი ჭეშმარიტებისა, რომელი მამისაგან გამოვალს, მან წამოს ჩემთვის და თქუენცა მოწამე ხართ (იოანე 12.26), რომლისათვის (რაისათვის) არა თქუა სული იგი ჭეშმარიტებისა, რომელი მამისაგან და ჩემგან გამოვალს; ანუ ვერ დაიდუმეს დიდი ესე საიდუმლო წმიდათა მოციქულთა და შემდგომთა მათთა ღმრთისმეტყუელთა.
ხოლო იტყვიან ლათინნი, კაცობრივ იტყვისო და არა ღმრთაებრო. ქრისტემან მეუფემან ჩუენმან ვიდრეღა ხორცითა ქუეყანასა ზედა იქცეოდა, თავისა თვისისა ღმრთეება ცხადად და გამოჭეშმარიტებით არასადა გამოაცხადა, არამედ იგავით და მიფარულადრე. და ოდეს ამაღლდა მამისა, მერმე უკანასკნელ მოწაფემან მისმან და მოციქულმან იოანე ღმრთისმეტყუელმან ცხადად და მზისა უბრწყინვალესად და ყოვლისა საყდრისა უმაღლესად ღაღადყო ღმრთეება მისი და იტყვის.
პირველითგან იყო სიტყუაი და სიტყუაი იგი იყო ღმრთისათანა და ღმერთი იყო სიტყუაი იგი, ესე იყო პირველითგან ღმრთისა თანა: (იოანე 1.1-2.) ესრეთ გამოაცხადა ღმრთეება ძისა და თანასწორება მამისა, ეგრეთვე სხუანი მოციქულნი იტყვიან ღმრთეებასა მისსა და არღარა დაფარვენ, ვითარცა პავლე მიუწერს ტიმოთეს.
ღმერთი გამოჩნდა ხორცითა და განმართლდა სულითა, ეჩუენა ანგელოზთა, იქადაგა წარმართთა შორის, ჰრწმენა სოფელსა, და ამაღლდა დიდებით (1ტიმოთეს მიმართ3,16;) და კუალად ტიტეს მიუწერს.
და მოველოდით ნეტარსა მას სასოებასა და გამოჩინებასა დიდებასა დიდისა ღვთისა და მაცხოვრისა ჩუენისა იესუ ქრისტესსა, რომელმან იგი მისცა თავი თვისი ჩუენთვის (ტიტეს მიმართ 2, 13-14) ვინაითგან ესრეთ ღუთაება ქრისტესი ცხადად თქუეს და არღარა დაჰფარნეს, ვითარ დიდი ესე საიდუმლოი სულისა წმიდისა ძისაგან გამოსლვა რაისათვის დაიდუმეს? და უკუეთუ ქრისტემან ესე არა დაფარა, რაჟამს ეტყოდა მოწაფეთა: რაჟამს მოვიდეს ნუგეშინისმცემელი იგი, რომელი მე მოვავლინო თქუენდა მამისა ჩემისა მიერ (იოანე 15,26) და კუალად ჩემგან მიიღოს და გითხრას თქუენ. ესენი არა დაფარნა და არცა დაერიდა კაცობრიობასა, ვითარმედ მე მოვავლინო და ჩემგან მიიღოს და გითხრას თქუენ. ამისა უმეტესი სიტყვა რაიღა იყო და საიდუმლოსა გამოცხადება. უკუეთუ ესე არა დაეფარა მას რა(ი)დღა დაუტევებდა მამისაგან და ჩემგან გამოვალსო ანუ წმიდანი მისნი მოციქულნი ვითარ არღარა გამოაცხადებდეს(?) ანუ წმიდანი ღვთისმეტყველნი ვერღა დაჰფარვიდენ. ესრეთ არასადა თქმულ არს მათისაებრ სიცბილისა, არამედ ყოველნივე ესრეთ აღიარებდეს, ვითარცა ჩუენ გურწამს და აღვიარებთ, ვითარცა მხსნელისა ჩუენისა ქრისტესაგან გვისწავლიეს, და ვითარცა ესე რა გუესმის.
რამეთუ პირველად თქუა: მე ვჰკითხო მამასა ჩემსა და სხუა ნუგეშინისმცემელი მოგივლინო, აჰა თანასწორება და ერთპატი(ვ)ობა მამისა და ძისა და არა წინააღდგომა ძისაგან მამისა. მერმე იტყუვის: უკუეთუ არა წარვიდე, იგი არა მოვიდეს, და მე მოვავლინო იგი თქუენდა, და ჩემგან მიიღოს და გითხრას თქუენ: აჰა ხელმწიფება ძისა და თანასწორება სულისა, და ერთ პატიობა. და მერმე იტყვის: ოდეს მოვიდეს სული იგი ჭეშმარიტებისა, გიძღოდეს თქუენ ჭეშმარიტებასა შინა. აჰა ხელმწიფება და უფლება სულისა და არა უდარესობა მამისაგან არცა ძისა.
რამეთუ პირველად იტყვის მე ვჰკითხო მამასა ჩემსა თქუენთვის და სხუაი ნუგეშინის მცემელი მოგივლინო თქუენ. მერმე იტყვის: უკეთუ მე არა წარვიდე, იგი არა მოვიდეს (და ჩემგან მიიღოსა თქუენ.) და მერმე თქუა: ოდეს მოვიდეს სული იგი ჭეშმარიტებისაი გიძღოდეს თქუენ ჭეშმარიტებასა შინა.
აჰა ერთობაი და ერთი პატივი და ერთი ხელმწიფებაი და ერთი ღმრთეებაი და სწორი მეუფებაი და სწორი უფლებაი და სწორი განზრახვაი მამისა და ძისა და სულისა წმიდისა, განუყოფელობაი და შეურევნელი ერთობაი.
ხოლო უკუეთუ ვთქუათ მამისა და ძისაგან გამოსლვა სულისა, ორნივე იქმნებიან მიზეზნი სულისა წმიდისა გამოსვლისანი: ვითარცა მამა, ეგრეთვე ძეცა და სული წმიდა დაკლებულ იქმნეს ერთ პატიობისაგან, რამეთუ მამა და ძე გამოავლენს სულსა, ხოლო სული წმიდა ვერღარას მოქმედებს. უმჯობეს არს რაითა ესეცა თქუან, ვითარმედ მამისაგან და სულისა იშუა ძე და იქმნნეს თვითებათა და გუამთა შერეულება მსგავსად საბელიოზის გმობისა, ანუ განყონ არიოზისებრ უსჯულოსა, ანუ შერევნა და შერწყმა თქუან, ვითარცა ვთქუ გუამთა და თВთებათა, რაჟამს ითქუას მამისა და ძისაგან გამოსვლა სულისა, ანუ განყოფა ითქუას არსებათა და ბუნებათა, რაჟამს ძესა მისცენ მიზეზობაБ სულისა წმიდისა გამოსვლისა, და სულსა წმიდასა არარაБ მიზეზობა; და დაკლებულ ყონ მისვე არსებისა და ბუნებისაგან. იხილეთ სადა მიიწევის გმობაი ესე: ანუ არიოზ იქმნენ ანუ საბელიოზ. ანუ შეარწყუან და შერიონ, ანუ განყონ და განაშორონ ურთიერთას, და დაკლებულ ყონ სული წმიდა სწორ პატივისაგან მამისა და ძისა. გულისხმაყავთ ძმანო, თუ ვითარ საკრძალველ არს სარწმუნოებაი ჩუენი, რომელი მოციქულთა დაჰბეჭდეს და წმიდათა კრებათა დაამტკიცეს, და ვერვის ხელეწიფების იოტა ერთი გინა რქა ერთი შემატებად ანუ დაკლებად. და უკუეთუ იქმნეს მცირედცა რაიმე ანუ დაკლებაი, ანუ შემატებაი, მერმე კუალად სხუაი იქმნების კუალად სხუაი და ესრეთ მცირედ მცირედ დაიხსნას და განირყვნას ყოველივე, ვითარცა ქმნულ არს მათ შორის და არღარა არს საზღვარი დადებული მოციქულთა და ღმერთშემოსილთა მამათა მათ შორის, არამედ ყოველივე განრყუნილ არს და შეცვალებულ, ხოლო ჩუენ დაგვიცვნეს ღმერთმან ყოვლისაგან წვალებისა და საცთურისა მთესველისა მისგან ღუარძლისა და ღირს მყუნეს სასუფეველსა თვისსა ყოველთა წმიდათა მისთა თანა ამინ.

(სიტყვისგებაი ლათინთა მიმართ ჩვენ მართლმადიდებელთა მიერ, თუ რაი არს ჩუენგან მათი განყოფილება. თქმული უნდოსა და გლახაკისა ხუცეს-მონაზონისა ბესარიონის მიერ.
რომელი იყო უდაბნოით გარესჯით მრავალმთისაით, მონასტერსა წმიდისა იოანე ნათლისმცემელისა, ხოლო წიგნსა ამას ეწოდების ”გურდემლი”)

მიმართვა საბერძნეთის ეკლესიის იერარქებს ეკლესიათა მსოფლიო საბჭოს მისიონერობისა და ევანგელიზაციის საერთაშორისო კონგრესის თაობაზე

საბერძნეთის ეკლესიის უნეტარეს მთავარეპისკოპოსს

და ყოვლადუსამღვდელოეს მიტროპოლიტებს

უნეტარესნო მეუფენო,

ყოვლადუსამღვდელოესნო წმინდანო მღვდელმთავარნო,

    მწუხარებას, გაკვირვებასა და აღშფოთებას იწვევს ჩვენს სულებში საბერძნეთის ეკლესიის  მიერ ეკლესიათა მსოფლიო საბჭოს (ემს) მისიონერობისა და ევანგელიზაციის საერთაშორისო კონგრესის მასპინძლობა და ორგანიზება. ამის გამო, ნება მოგვეცით, მართლმადიდებელი ეკლესიის გულშემატკივრებმა თავმდაბლად, ჩვენი სულიერი შვილების წინაშე პასუხისმგებლობის გრძნობით, მოგმართოთ ამ წერილით, რადგან შეუძლებელია, ღვთიური ჭეშმარიების ერთადერთი მფლობელი _ მართლმადიდებელი ეკლესია შეუერთდეს ამგვარ ქრისტიანთაშორის საქმიანობას და არ შეცვალოს ეკლესიოლოგიური თვითშეგნება, არ უღალატოს საკუთარ რწმენას და არ აცდუნოს კეთილმორწმუნე მრევლი. სამწუხაროდ, ჩვენი სამშობლო პირველი მართლმადიდებელი ქვეყანაა, რომელმაც ამგვარი კონგრესის მასპინძლობა გაბედა და ჩვენი ღრმა რწმენით, ეს ფაქტი წარმოადგენს არა სიამაყის საბაბს, როგორც ამას კონგრესის ორგანიზატორები აცხადებენ, არამედ იგი კიდევ ერთი შავი ფურცელია საბერძნეთის ეკლესიის უახლოეს ისტორიაში.

    დღეს, გამოჩენილი მართლმადიდებელი ღვთისმეტყველები, სასულიერო და საერო პირები კატეგორიულად საუბრობენ თავდაპირველი მიზნებიდან ემს-ს დაცილების, მისი დეგრადირებისა და ტრანსფორმირების შესახებ; ამბობენ, რომ იგი "რელიგიურ ადამიანთა კლუბად გადაიქცა, სადაც მხოლოდ ქრისტიანების ყოფნა აღარ არის აუცილებელი". ამასთან, საეჭვოა კონგრესის როლი, მაშინ როდესაც ყველა რელიგია და აღმსარებლობა ერთმანეთშია გადახლართული და "ახალი ეპოქის" შემქმნელთა მიზნებს ემსახურება. ასე მაგალითად, დღემდე არ უარყოფილა ცნობა იმის შესახებ, რომ "ემს-ს ერთ-ერთი პრეზიდენტი მჭიდროდ თანამშრომლობს კორეელი ცრუმესიის სან მიუნ მუნის " გაერთიანების ეკლესიასთან".

    ფაქტები ადასტურებენ, რომ ძლიერი პოლიტიკური და ეკონომიკური ცენტრების იძულებით, ეკუმენიზმი სულ უფრო და უფრო ვითარდება გათანაბრების გლობალიზაციისეული პრინციპით და მიზნად ისახავს არა ქრისტიანთა ერთობას, არამედ იღვწის ზერელიგიის ჩამოყალიბებისათვის. იგი სწორად ხასიათდება არა მხოლოდ ზემწვალებლობად, არამედ _ "ზემწვალებლობაზე გაცილებით უარესად" (პროფ. ანდრია თეოდორუ).

    გარდა ამისა, მართებულად ვკითხულობთ: რა მიზანს ემსახურება და საით მიემართება ჩვენი ერთობლივი საქმიანობა ემს-ს მრავალრიცხოვან მწვალებლურ განშტოებებთან?

    წარმოიდგენს ვინმე, რომ ეკლესიის წმინდა მამები,  _ წმ. ათანასე დიდი, წმ. მარკოზ ეფესელი, წმ. გრიგოლ პალამა, წმ. ნექტარიოს პენტაპოლელი და სხვები მწვალებელთა და ცრუმადიდებელთა ათენის ამ მისიონერულ კონგრესს შეერთებოდნენ? ან თუ ოდესმე მიიწვევდნენ მწვალებლებს საკუთარ ეპარქიებში და ნებას დართავდნენ თავიანთი ცდომილებები ექადაგათ ან მისიონერული გამოცდილებების ურთიერთგაცვლა მოეწყოთ და თანაც ყოველივე ეს ღირსეულ საქმედ ჩაეთვალათ? როგორც ღირსი მამა იუსტინე პოპოვიჩი ამბობდა, მართლმადიდებელი ეკლესიისათვის უბრლო ურთიერთობაც კი "ემს-ს მწვალებლურ, ადამიანის გამაკერპებელ და დამღუპველ გაერთიანებასთან" - "მონურ დამცირებას წარმოადგენს"; მაშ, როგორღა შეიძლება დახასიათდეს ემს- საერთაშორისო კონგრესის მიღება და მასპინძლობა?

    ზოგიერთები ჯიუტად ამტკიცებენ, ეკუმენისტური საქმიანობით მართლმადიდებლობის დამოწმებას ვახდენთ და ემს-ელ ჩვენს ძმებს ჭეშმარიტებასთან მიახლოებაში ვეხმარებითო. ვწუხვართ, ამას რომ ვწერთ, მაგრამ ვფიქრობთ, რომ მსგავსი განცხადებები ეძღვნება გულუბრყვილო, მიწიერი და არაეკლესიური აზროვნების ადამიანებს, რომელთაც ეკლესიის ისტორიის ელემენტარული ცოდნაც კი არ გააჩნიათ და არც ემს-ში არსებულ საიდუმლო ინტრიგებზე აქვთ წარმოდგენა.

    ჩვენ, რაღა თქმა უნდა, დიალოგის არ გვეშინია და არც თვითიზოლაციითა ვართ დაავადებულნი, როგორც ემს-ს მხარდამჭერნი გვაკრიტიკებენ, მაგრამ უფალი ადამიანებთან ყოველთვის სხვაგვარად საუბრობს. მართლმადიდებელი ეკლესიაც ნებისმიერ ეპოქაში ღიაა ყოველი ადამიანისათვის და ყოველი ერისათვის. ეს ეკუმენურობა_საყოველთაობა  _ ეკლესიის შემადგენელი ნაწილი და მისი ბუნებრივი თვისებაა, იგი ქრისტეში ადამიანის ხსნისა და ცხონებისაკენაა მიმართული; იგი გარეგნული ფაქტორებიდან არ გამომდინარეობს და არც ემს-ს ტენდენციურ გარემოში მოითხოვს აღიარებას. უფრო მეტიც, იგი [ეკუმენურობა] ამქვეყნიურ მიზნებსა და ჰუმანიტარულ პრინციპებს არ ემსახურება.

    ასევე, ეკლესიის ისტორია მაკაფიოდ ადასტურებს, რომ მწვალებლები, დაახლოების ამგვარი მეთოდების გამოყენებისას, არასოდეს იცვლიან თავიანთ შეხედულებებს. თავად ეკუმენისტები გულწრფელად აცხადებენ, რომ "ეკუმენისტურ მოძრაობაში მართლმადიდებლების ერთსაუკუნოვანი და ემს-ში ორმოცდაათწლიანი მონაწილეობის შემდეგ..., მართლმადიდებლებსა და პროტესტანტებს შორის უფსკრული კიდევ უფრო გაღრმავდა". ეს კი რას ნიშნავს? ეს ნიშნავს იმას, რომ ჩვენი არამართლმადიდებელი ძმები მართლმადიდებლური ჭეშმარიტებით კი არ ინტერესდებიან, არამედ მიისწრაფიან იმისკენ, რომ "ჩვენ, მართლმადიდებლები, ემს-ს სისტემაში ვყავდეთ მომწყვდეულნი, სადაც საჭიროების შემთხვევაში "გამოგვიყენებენ" და როდესაც ჩვენით შეწუხდებიან _ უგულვებელგვყოფენ".

   დღემდე ემს-ში ჩვენმა მონაწილეობამ წარმოაჩინა, რომ:

ა)      მართლმადიდებლობა, რომლის წარმომადგენლებიც ეკუმენისტურ საბჭოში უმცირესობას შეადგენენ, პროტესტანტიზმის მხრიდან იგნორირებული და დამცირებულია. მხედველობაში მისაღებია ისიც, რომ მართლმადიდებელი წარმომადგენლები უძლურნი არიან თავიანთი ურთიერთშეუთანხმებლობისა  და თეოლოგიური მოუმზადებლობის გამოც.

ბ)            მართლმადიდებლობა უარყოფს თავის ეკლესიოლოგიურ თვითშეგნებას, როდესაც, საბჭოს წესდების მიხედვით, ვალდებულია, ერთი მხრივ, უარყოს, რომ  წარმოადგენს  ერთ, წმიდა, კათოლიკე და სამოციქულო ეკლესიას, ხოლო მეორე მხრივ, აღიაროს "და-ეკლესიებად" ყველა ის არამართლმადიდებლური აღმსარებლობა, რომელთა უმრავლესობა ფეხქვეშ თელავს წმიდა სახარებისეულ მცნებებს და ქალთა მღვდლობისა და ჰომოსექსუალთა ქორწინებებს აღიარებს.

გ)        საბჭოს შიდა მოწყობის მიხედვით, მართლმადიდებლებსა და მწვალებლურ პროტესტანტულ მცირე ჯგუფებსა და გაერთიანებებს თანაბარი ძალისა და გავლენის საარჩევნო ხმის უფლება აქვთ. სამწუხაროდ, სწორია ერთი მართლმადიდებელი ღვთისმეტყველის შენიშვნა, რომ "ემს-ს ცენტრალურ კომიტეტში თანაბარი ხმის უფლება აქვთ წმიდა ღვთისმეტყველების საუკუნოვანმატარებელ ალექსანდრიისა და ანტიოქიის საპატრიარქოებს და ერთ ანტიალკოჰოლიკურ "ეკლესიას" _ "ხსნის არმიას", რომლის წარმომადგენლებიც ევქარისტიის ბარძიმის მიმართ უარყოფით დამოკიდებულებას გამოხატავენ, რადგან ანტიალკოჰოლიკები არიან და იგი საკუთარ კრებაზე აქვთ უარყოფილი".

    განა ზღაპარს არა ჰგავს მართლმადიდებლობის დამოწმება ემს-ს ამ საშინელ გარემოში? გარდა ამისა, ეჭვგარეშეა, რომ ათეულობით წლების მანძილზე, დაახლოების ამდენი უშედეგო ცდებით, მართლმადიდებლები ჯიუტად ვარღვევთ ღვთის ნათელ მცნებას: "მწვალებელსა კაცსა შემდგომად ერთისა და ორისა სწავლისა განეშორე" (ტიტ.3,10).

     თავად ემს-დან მისიონერობისა და ევანგელიზაციის საერთაშორისო კონგრესის შესახებ შევიტყვეთ შემდეგი:

     კონგრესის თემაა: "მოდი, წმიდაო სულო, განვგკურნე და შეგვარიგე"! მისი ძირითადი მიზანია "მონაწილეთა ზნეობრივი განმტკიცება, რათა ერთობლივად უპასუხონ მისიონერულ გამოწვევას და ქრისტეში შერიგებისა და განკურნებისათვის იღვაწონ". მასში მონაწილეობას მიიღებს 500 ადამიანი, რომელთა შორისაც 400 იქნება კონგრესის წევრი (ემს-ს, კათოლიკეთა, ორმოცდაათიანელთა და ევანგელისტთა წარმომადგენლები), ხოლო 100 _ სპეციალური კონსულტანტი. კონგრესის მონაწილენი თემების გასავითარებლად და მიზნების მისაღწევად, პროგრამის თანხმად, მონაწილეობას მიიღებენ შემდეგ შეკრებებში:

ა) Home Groups, ე.ი. “ეკლესიათა” და აღმსარებლობათა წარმომადგენლების მცირე, 10 ადამიანისაგან შემდგარ "ოჯახურ" ჯგუფებში, რომელთა მუშაობასაც თითო კონსულტანტი უხელმძღვანელებს. ამ ჯგუფების მიზანია მისივე წევრებს შორის არსებული წინააღმდეგობების დაძლევა, რათა "ცოცხლობდეს კურნება და შერიგება, რომლებიც ადამიანთა ტრანსფორმაციისაკენ მიისწრაფვიან".

ბ) Plenaries, ე.ი. პლენარულ სხდომებში, რომლებიც ყოველდღე ჩატარდება, აქ განხილული იქნება თემები, რომელთაც კავშირი აქვთ ქრისტიანულად წოდებულ ყველა გაერთიანების ერთობლივ მისიონერობასა და ევანგელიზაციასთან, რათა "კონგრესი განკურნებისა და შერიგებისაკენ მიმართულ ცოცხალ ერთობად იქცეს". 

  გ) worksheeps, ე.ი. შეკრებებში, რომლებიც შუადღით ჩატარდება და რომლებიც ყველა მონაწილისათვის ვიზუალური და აუდიო საშუალებებით (ფილმები, თეატრალური წარმოდგენები, მუსიკა და ა.შ.), საუბრებით მრგვალ მაგიდასთან, მეგობრული შეხვედრები  და სხვ., განამტკიცებენ განსახილველ თემებს. მიზანი კვლავ ის არის, რომ: "კონგრესი ეკლესიათა შერიგებისა და კურნების ნიმუშად იქცეს, ხოლო მისმა მონაწილეებმა ქრისტეში ერთობა და ღვთისაგან ბოძებული თავისებურებები გამოხატონ".

დ) ერთობლივ მსახურებებში. პროგრამის თანახმად, "კონგრესს ექნება მდიდარი ლიტურგიკული ცხოვრება. ყოველ დილითა და შუადღით ჩატარდება ლოცვები, სადაც შესვლა ყველასათვის თავისუფალი იქნება. კონგრესის განმავლობაში შედგება ხუთი საკურნებელი მსახურება, რომელიც ტრადიციისამებრ ღია იქნება ყველა აღმსარებლობისათვის". გარდა ამისა, იარსებებს სამლოცველო ღია ცის ქვეშ, სადაც სხვადასხვა აღმსარებლობების მიერ, იმ დროს, როდესაც კონგრესი არ იმუშავებს, ჩატარდება ლოცვები. კვირას, 15 მაისს, კონგრესის მუშაობის ბოლო დღეს, მონაწილეებს ბერძნული ოჯახები ადგილობრივ საეკლესიო შეკრებებზე მიიწვევენ.    
     ვინც კონგრესის პროგრამას გაეცნობა, იკითხავს:     

  ა)              ისეთ სერიოზულ თემაზე საუბრისას, როგორიცაა მისიონერობა, როგორ გადაილახება წინააღმდეგობები კონგრესის მონაწილე წევრთა შორის, ან როგორ აევლება გვერდი იმ დოგმატურ განსხვავებებს, რომლებიც მათ აღმსარებლობებს შორის არსებობს? კვლავ ხომ არ იქნება გამოყენებული დოგმატური მინიმალიზმის კარგად აპრობირებული მეთოდი, რომელსაც დოგმატების უპატივცემულობამდე მივყავართ? ხომ არ იქნება გამოყენებული საერთო კრებების ორმხრივი დიპლომატიური ენა, რომელიც ხაზს უსვამს იმ უმცირესს, რაც აკავშირებს და უარყოფს იმ არსებითს, რაც განყოფს, ე.ს. ქმნის სარწმუნოებაში ერთობის ცრუ შეგრძნებას?

  ბ)            რას ნიშნავს "ღვთისაგან ბოძებული მრავალფეროვნება", რომელიც მონაწილეებმა საზეიმოდ უნდა წარმოაჩინონ? განა ეს სხვადასხვა ჯურის პროტესტანტული ჯგუფების "ეკლესიებად" აღიარებას და მათი მწვალებლური სწავლებების საზეიმო დადასტურებას არ ნიშნავს? არ ნიშნავს, რომ მართლმადიდებელი მონაწილენი კიდევ ერთხელ უარყოფენ ეკლესიის ერთადერთობას და ამგვარად აითქვიფებიან ემს-ს 340-ზე მეტ აღმსარებლობაში? განა ეს _ ადამიანის ეგოიზმისა და სატანის ქმედებით მიღებულ სქიზმათა და მწვალებლობათა სიმრავლე (ჰოი, მკრეხელობა) _ "ღვთისაგან ბოძებული" მრავალფეროვნებაა? 

  გ)           რა სახის იქნება ეს "ხუთი საკურნებელი მსახურება, რომელიც კონგრესის განმავლობაში შედგება და ღია იქნება ყველა მონაწილისათვის"? იქნებ ეს კონგრესის "გამოცდილებათა გაცვლის" მოწოდებას უკავშირდება და ორმოცდაათიანელების ე.წ. "ქარიზმატული ეფექტის"  მსგავსია; ან იქნებ ის უხამსობა უნდა განმეორდეს, რაც ემს-ს მე-7 გენერალურ ანსამბლეაზე მოხდა კანბერაში?

   როგორც წმ. სინოდის ბეჭდვითი ორგანო გვამცნობს (17.05.2005), კონგრესთან დაკავშირებით  გამართულ პრესკონფერენციაზე მასმედიის წარმოამდგენლებს დაუდასტურეს, რომ "კონგრესის მსვლელობისას ერთობლივი ლოცვები არ იქნება". თუმცა, როგორც ჩანს, ეს ინფორმაცია მცდარია. ვერავინ დაგვარწმუნებს, რომ მართლმადიდებელი ეკლესიების წარმომადგენლები უარს იტყვიან დაგეგმილ საკულტო მსახურებებში მონაწილეობაზე, რადგან, დღემდე არსებული გამოცდილებით, ყოველთვის სწორედ რომ საწინააღმდეგო ხდებოდა. საკმარისია გაგვახსენდეს თუნდაც ის, რომ მართლმადიდებელ ეკუმენისტებს გარკვევით აქვთ განცხადებული, მხოლოდ ერთობლივი ევქარისტიული ლოცვებია მკაფიოდ აკრძალულიო, რითაც ფეხქვეშ თელავენ ჩვენი ეკლესიის ლიტურგიკულ-კანონიკურ ტრადიციას. კონგრესზე ეკუმენისტების მიერ კიდევ ერთხელ შეილახება ეს უმთავრესი ტრადიცია, რადგან კვირას, 15 მაისს, 8.15-სთ-ზე, პროგრამის თანახმად, კონგრესის მონაწილენი გადავლენ ადგილობრივ მართლმადიდებლურ ტაძრებში, სადაც აღესრულება საღმრთო ლიტურგია. ასევე, იმავე დღის საღამოს, ყველა მონაწილე თავს მოიყრის არეოპაგის ბორცვზე, რათა გამოსამშვიდობებელი მსახურება აღასრულონ. მართლაც რომ, კონგრესის ძირითად საკითხს ერთობლივი ლოცვა წარმოადგენს. მთელი კვირის მანძილზე ყოველი მონაწილის გულსა და გონებაში გამეფებული იქნება საერთო ლოცვა: "მოდი, წმიდაო სულო, განგვკურნე და შეგვარიგე!" რა საერთო აქვს ემს-ს მრავალრიცხოვანი მწვალებლების "წმიდა სულს" მასთან, რომელიცაა "სულიწმიდაჲ, უფალი და ცხოველსმყოფელი, რომელი მამისაგან გამოვალს, მამისა თანა და ძისა თანა თაყუანის-იცემების და იდიდების, რომელი იტყოდა წინაჲსწარმეტყველთა მიერ" და რომელსაც მართლმადიდებელი ქრისტიანები ორი ათასი წელია აღიარებენ და მოუხმობენ?

     საყოველთაოდ ცნობილია, რომ ემს-ს მრავალრიცხოვან აღმსარებლობებს შერყვნილი აქვთ მართლმადიდებლურ-ქრისტიანული სწავლება სულიწმიდის შესახებ. ეკლესიაში დამკვიდრებული სულიწმიდა დღეს გათანაბრებულია და, უფრო უარესიც, გაიგივებულია  სხვა რელიგიებში არსებულ "სულთან". "ემს-ში სულიწმიდის შესახებ კერპთაყვანისმცემლური და ანიმისტური შეხედულებები ბატონობენ", _ აცხადებდა ათენის უნეტარესი მთავარეპისკოპოსი ქრისტოდულოსი.

    ვინაიდან ემს-ში არსებობს "სულიწმიდის ერთი "კერძო", ამქვეყნიური, ან სხვა სულებით ჩანაცვლების ტენდენცია", ამიტომ ზოგიერთი მონაწილე მოუხმობს "დედამიწის, ჰაერის, წყლის და ზღვის ქმნილებათა სულებს", _ აღიარებდნენ ემს-ს მე-7 გენ. ანსამბლეის (კანბერა, ავსტრალია) მართლმადიდებელი მონაწილენი.

   ემს-ს ბოლო ცნობით, ჰონგ-კონგის რელიგიათაშორის კონფერენციაზე დაუფარავად განცხადდა, რომ ყოველი რელიგია ეთაყვანება ერთ ღმერთს, რომელიც სხვადასხვა სახელით იწოდება და "საუბრობს განსხვავებული ფორმითა და ტრადიციებით: იუდეველებში_სეხინა, ქრისტიანებში_წმიდა სამების სულიწმიდა, ინდუისტებში_ატმანი, მუსულმანებში_რუახი".

   ყოვველივე ამის შემდეგ ბუნებრივად იბადება კითხვები: რომელი "წმიდა სული" იმოქმედებს იმისათვის, რომ კონგრესის მონაწილეები, "ეკლესიები", ერები და მთელი მსოფლიო განკურნოს და შეარიგოს? განა არარეალისტები, ფანატიკოსები და ფუნდამენტალისტები არიან ისინი, ვინც დაჟინებით ამტკიცებს, რომ ემს-ს მიზანია რელიგიური სინკრეტიზმი და ზერელიგიის გამეფება? როგორ უნდა ვუმასპინძლოთ ამ ღვთისმგმობ და ცრუმადიდებელ კონგრესს ჩვენს სამშობლოში, რომელიც ჩვენი სარწმუნოებისათვის თავდადებული მოწამეებისა და აღმსარებლების სისხლითა და ოფლითაა მორწყული? განა რა გულით მივლენ ამ კონგრესზე მართლმადიდებელი წარმომადგენლები, რომლებიც საკუთარ თვითშეგნებას უფრთხილდებიან? რატომ ხდება კვლავ უფლის სიტყვების უგულვებელყოფა: "ნუ იქნებით თანა-მეუღლე ურწმუნოთა, რამეთუ რაჲ მოყუსობაჲ არს სიმართლისა და უსჯულოებისაჲ? ანუ რაჲ ზიარებაჲ არს ნათლისა და ბნელისა? ანუ რაჲ შეტყუებაჲ არს ქრისტესი ბელიარის თანა? ანუ რაჲ ნაწილ-უცს მორწმუნესა ურწმუნოჲსა თანა? ანუ რაჲ სწორებაჳ არს ტაძრისა ღმრთისა კერპთა თანა? რამეთუ თქუენ ტაძარნი ღმრთისა ცხოველისანი ხართ"(2 კორინ. 6, 14-16). 

         კონგრესის ორგანიზატორები ამტკიცებენ, რომ მათი ძირითადი მიზანია ერთობლივი მისიონერული მოძრაობა. და, მართლაც, დოგმატებისადმი გულგრილი არამართლმადიდებლებისათვის ამგვარი სანახაობა შესაძლოა სწორედაც, რომ ეფექტური იყოს, მაგრამ როგორ შეიძლება მართლმადიდებელი სასულიერო და საერო პირები ამგვარ პერსპექტივას შეეგუონ?

   ემს-ს მწვალებრული მიმდინარეობები განუწყვეტლივ სცილდებიან ბიბლიას და წმიდამამებისეულ შეხედულებას წმიდა სამებაზე და ეკლესიაზე. ამასთან, ბევრი მათგანი არ აღიარებს, რომ ხსნა მხოლოდ ქრისტეშია. ეს "ეკლესიები" ქრისტეს ღმერთკაცობრივ სხეულს არ შეადგენენ და შესაბამისად არ არიან მადლმოსილნი სულიწმიდის მოსახმობად. ისინი დაკნინებული არიან ამაქვეყნიური, უტილიტალური და საზოგადოებრივი ხასიათის გაერთიანებებამდე. მათი "ღმერთი" არ არის ქრისტეში გამჟღავნებული წმიდა სამება, რომელმაც სიკვდილისა და ხრწნისაგან გვიხსნა. მათი "წმიდა სული" _ გაიგივებული ცრუ რელიგიების სულთან _ არის სული სიცრუისა, ბოროტებისა, სული დემონისა, რომელიც ადამიანებს კი არ კურნავს და შეარიგებს, არამედ განყოფს და აშფოთებს. მათ "ქრისტიანულ ზნეობაზე" კი საკმარისია ითქვას, რომ "ემს-ში ისეთი ზნეობრივი კანონები (მამათმავლობა, ლესბოსელობა, აბორტები) დამკვიდრდა, რომლებიც აშკარად ეწინააღმდეგებიან სახარებას და მთლიანად უკუაგდებენ ქრისტიანულ, ბიბლიურ და ტრადიციულ ზნეობას".

     განა რა სახის ქრისტიანობის დამოწმება შეუძლიათ მისცენ ერთობლივად ემს-ს წევრებმა თანამედროვე მსოფლიოს? რელიგიური სინკრეტიზმის მიღებით და განვითარებით ხომ ქრისტიანული მისიონერული მოვალეობის თვითლიკვიდაცია ხდება? თანაც როგორ განამტკიცებენ მართლმადიდებლობას ეკუმენისტი იერარქები, თუ ყველა აღმსარებლობა "ღვთისაგან დადგენილ ხსნის სხვადასხვა გზას" წარმოადგენს და ყველა რელიგია ერთ ღმერთს ემსახურება"?

     უპირველესად, ჩვენი ემს-ელი ძმები საჭიროებენ მართლმადიდებლურ-ქრისტიანულ მრწამსზე მოქცევასა და სახარების ქადაგებას, რადგან მას შემდეგ, რაც მათ ქრისტიანული სარწმუნოება დაამახინჯეს, ერთადერთი ჭეშმარიტი ეკლესიის გარეთ იმყოფებიან და ღვთისათვის უცხოდ ითვლებიან. "ის, ვინც კათოლიკე (საყოველთაო) ეკლესიის ტრადიციებს არ მისდევს, ურწმუნა" (წმ. იოანე დამასკელი); "ღვთისათვის უცხოდ და მტრად მივიჩნევთ მათ, ვინც მოუნათლავი ან მცდარად მორწმუნეა" (წმ. იოანე სინელი).

        წმ. სინოდის პრესკონფერენციაზე აღინიშნა, რომ ეკლესიის მრევლი სწორად არ არის ინფორმირებული კონგრესზე საბერძნეთის ეკლესიის მონაწილეობის შესახებ; და ის, რომ ჩვენს ხალხს მიზანმიმართულად არ მიაწოდეს სწორი ინფორმაცია, მისი უპატივცემულობაა და უაღრესად სამწუხაროა.

         2003 წლის 13 თებერვალს, როდესაც წმ. სინოდის მუდმივმოქმედმა კომისიამ მიიღო კონგრესის მასპინძლობის გადაწყვეტილება, ლაკონური განცხადება ამის შესახებ სხვა მრავალ სინოდალურ გადაწყვეტილებაში იყო "ჩამალული". მას შემდეგ, 2005 წლის 17 იანვრამდე, ე.ი. თითქმის ორი წლის მანძილზე, ჩვენი მართლმადიდებელი ეკლესიისა და ქვეყნისათვის მნიშვნელოვნად აღიარებულ ამ მოვლენაზე არც ერთი სერიოზული ინფორმაცია არ გამოქვეყნებულა. ვინმეს მორწმუნე ხალხის რეაქციის ხომ არ შეეშინდა?

       ეჭვგარეშეა, რომ კონგრესის ორგანიზება "მცირე სამწყსოს", ეკლესიის სულისა და გულის _ კეთილმორწმუნე მრევლის ჩარევის გარეშე გადაწყდა და მოკლებულია ყოველგვარ საღვთისმეტყველო საფუძველს. მიზეზი, როგორც ეს ცხადად გამოჩნდა, აბსოლუტურად მიწიერი იყო" "ოლიმპიადის შემდეგ საბერძნეთის პოზიციების განმტკიცება მსოფლიოში". ეს არის დასტური იმისა, რომ "ეკლესიას აქვს საბერძნეთის პოლიტიკურ ხელმძღვანელობასთან ჰარმონიული თანამშრომლობის თვისება". ვშიშობთ, რომ ამ გადაწყვეტილების უკან  პიროვნული სიამაყისა და ანგარების მიზნები იმალება. ამ გადაწყვეტილების მიმღებნი, ჩანს, შიშის ქვეშ იმყოფებიან: ვაითუ ჩვენი ეკლესია საკუთარ თავში ჩაკეტილად და ფუნდამენტალისტურად დახასიათდეს. ამიტომ აირჩიეს, რომ ამასოფლისათვის სათნონი გამხდარიყვნენ . . . ახლა რა, ყველანი უნდა შევეწიროთ მიწიერების სამსხვერპლოს? ნუთუ მართლა დავკარგეთ უფლისმიერი სიქადული ჩვენი სარწმუნოებისადმი? ნუთუ დაგვავიწყდა მოციქულის სიტყვები: "არა უწყითა, რამეთუ სიყუარული სოფლისაჲ ამის მტრობაჲ არს ღმრთისაჲ? აწ უკუე, რომელსა უნდეს მეგობარ ყოფად ამის სოფლისა, მტერად ღმერთსა აღუდგების" (იაკობ 4,4). დაგვავიწყდა უფლის საშინელი სიტყვები მათდამი, ვინც მის მცირე ძმებს აცდუნებს: "და რომელმან დააბრკოლოს ერთი მცირეთა ამათგანი ჩემდა მომართ მორწმუნეთაჲ, უმჯობეს არს მისა, დამო-თუ-იკიდოს წისქვილი ვირით საფქველი ქედსა და დაინთქას იგი უფსკრულსა ზღვისასა" (მათე 18,6)?

        უნეტარსნო მეუფენო,

    ყოვლადუსამღვდელოესნო წმინდანო მღვდელმთავარნო

  წარმოუდგენელი კმაყოფილებითა და გულწრფელი სიხარულით მოისმინა ჩვენმა მართლმადიდებელმა ხალხმა ყოველივე ის, რაც ეკუმენიზმის მიმართ, 1998 წელს, მთავარეპისკოპოსის ტახტზე აღსაყდრებიდან სულ ცოტა ხანში, ჩვენი ეკლესიის წინამძღოლმა თავის რადიოინტერვიუში გამოხატა. განსაკუთრებით აღსანიშნავია მთავარეპისკოპოსის შენიშვნა: ". . . რადგან ჩვენ ერთი ეკლესია ვართ, ჩვენს სამწყსოსთან ერთად, ჩვენთვის მრევლი ერთგვარ მაკონტროლებელს წარმოადგენს. ამიტომ, დადგენილებამ, რომელიც მიიღება, მრევლის კრიტიკას უნდა გაუძლოს და თუ ვერ გაუძლებს, არ დადგინდება და მასთან ერთად არც ჩვენ დავუჭერთ მხარს". ჩვენდა სამწუხაროდ, დღეს ვრწმუნდებით, რომ იმით, რაც ხდება, მწყემსისა და მრევლის ერთობის რღვევის საფრთხე უკვე რეალურია.

     ჩვენი კეთილმორწმუნე ხალხი, რომელსაც საეკლესიო კრიზისის მთელი სიმძიმე და ტკივილი საკუთარ თავზე გადააქვს და რომლის ხმაც ხშირად დამამცირებლად არის უგულვებელყოფილი, ამ სააღდგომო სიხარულის შემდეგ კვლავ შესვამს სიმწარისა და იმედგაცრუების ბარძიმს. თუმცა როდემდე აიტანს? მოთმინებასა და იკონომიას ხომ თავისი საზღვრები აქვს. ჩვენი ეკლესიის კანონიკური, წმიდამამებისეული და ისტორიული ტრადიცია მიგვითითებენ ცხონებისათვის აუცილებელ პოზიციაზე იმ ეპისკოპოსთა მიმართ, რომლებიც ეკუმენისტური მწვალებლობის თანამონაწილედ და თანამმგრძნობად რჩებიან. . . . მართლაც, დღეს, ბერძენი ხალხისათვის ჩვენს ეკლესიაში ერთიანობა განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია, მაგრამ, მიუხედავად ამისა, სარწმუნოების საკითხებში დაუშვებელია როგორც პრაგმატიზმი,  ასევე სულ მცირე კომპრომისიც.

     ვიმედოვნებთ, რომ პატივცემული იერარქების უმრავლესობა,, რომელმაც გვიჩვენა, რომ ჩვენი წმიდა ტრადიციების ერთგული რჩება, შეწყვეტს საეკლესიო პროცესების ჩუმად და პასიურად მიდევნებას, პროცესებისა, რომლებიც ხშირად უმცირესობის მიერ იმართებიან, და, თუნდაც ბოლო წუთში, ღვთის შეწევნით, ჭეშმარიტების რწმენითა და კეთილმორწმუნე ხალხის იმედით, თავის თავზე აიღებს პასუხისმგებლობას.

     ველოდებით ისეთ ქმედებას, რომელიც გადარჩენს საბერძნეთის ეკლესიას იმ მოსალოდნელი შედეგებისაგან, რომელსაც ემს-ს კომპილაციური ზემწვალებლობის მიერ, "მისიონერობისა და ევანგელიზაციის საერთაშორისო კონგრესი" ეწოდა. ველოდებით მართლმადიდებლური აღმსარებლობის თუნდაც ერთ დამამშვიდებელ სიტყვას, გამიწიერების საცდურისადმი ერთ "არას".

 

  მხურვალე ლოცვითა და უფლისადმი რწმენით, რომ სულიწმიდამ აუწყოს ყოველი თქვენგანის გულს _ უცვლელი დარჩეს მართლმადიდებლური ტრადიცია და შენარჩუნდეს ჩვენი ეკლესიის ერთობა, თქვენდამი ღრმა პატივისცემით:

1.         პროტოპრ. გიორგი მეტალინოსი, ათენის უნივერსიტეტის ღვთისმეტყველების ფაკულტეტის დეკანი

2.            პროტოპრ. თეოდორე ზისისი, თესალონიკის არისტოტელეს უნივ. პროფ.

3.     არქიმ. სევასტიანოს ამანატიდისი, წმ. პარასკევას მონასტ. (კასტორიის მიტროპოლია) იღუმენი

4.       არქიმ. მაქსიმე კირიტისი, წმ. დიონისე ოლიმპ. მონასტ. იღუმენი

5.       არქიმ. თეოკლიტე ბოლკასი, წმ. არსენ კაპადოკილეის მონასტ. იღუმენი

6.      არქიმ. კირილე კეჰაგიოღლუ, პანტოკრატორის მონასტ. იღუმენი

7.       არქიმ. პაისი პაპადოპულოსი, წმ. გრიგოლ პალამას მონასტ. იღუმენი

8.       არქიმ. ტიმოთე საკასი, პარაკლიტის მონასტ. იღუმენი

9.       არქიმ. მაქსიმე კარავასი, წმ. პარასკევას მონასტ. (ფლორინის მიტროპოლია) იღუმენი

10.    არქიმ. სტეფანე რინოსი, დრიოვუნის მონასტ. იღუმენი

     სულ 261 სასულიერო პირის ხელმოწერა.

  ინტერ. ჟურნალი Ορθόδοξος Λόγος   3 მაისი 2005 წელი

  ახალბერძნულიდან თარგმნა ზ. ალასანიამ

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                

ათონის წმინდა მთის მემორანდუმი ეკლესიათა მსოფლიო საბჭოს მიმართ

დასკვნა ყოველივე იმის საფუძველზე, რაც აქამდე გვითქვამს და, ცხადია, იმ ცნობების გამო, რომელთა იგნორირებაც შეუძლებელია, აშკარა ხდება, რომ 1. ეკლესიათა მსოფლიო საბჭო წარმოადგენს ორგანიზაციას, რომლის მიზანიცაა დანერგოს ქრისტიანული ეკლესიებისა და აღმსარებლობების გაერთიანების იდეა ორი პრინციპით: ა) როგორც საერთო პასუხისმგებლობა ურთიერთცნობისათვის, ურთიერთპასუხისმგებლობისათვის, ერთობლივი გზისათვის ისტორიაში, პრაქტიკულ დონეზე თანამშრომლობისა და ერთობლივი მოწმობისათვის. ბ) როგორც მოწოდება ერთ სარწმუნოებაში, ერთ ევქარისტიასა და განუყოფელი ეკლესიის ერთობლივ ცხოვრებაში ერთიანობისკენ. როგორც უკვე ნათელი გახდა, არც ერთი სახე წარმოადგენს ჭეშმარიტ ერთიანობას, არც მეორეა საკმარისი საფუძველი ერთიანობისათვის, რადგან პროტესტანტული აღმსარებლობები არ აღიარებენ, რომ სამოციქულო სარწმუნოება სწორედ იმ სარწმუნოებას წარმოადგენს, რომელსაც დღეს ფლობს კონკრეტული ისტორიული მართლმადიდებელი ეკლესია. 2. ემს-ს წევრ ეკლესიებს ერთიანობის ფორმის გამოვლინებაში ესმით ნათლისღების ურთიერთცნობა, სამწუხაროდ, ზოგიერთი მართლმადიდებელი ეკლესია კიდევ უფრო შორს წავიდა და სცნო ანტიქალკედონიტებისა და გერმანიის პროტესტანტული აღმსარებლობების ნათლისღება. მაგრამ სხვა აღმსარებლობების ნათლისღების ცნობა დოგმატური ერთიანობის გარეშე არ არის ეთანხმება მართლმადიდებელი ეკლესიის ეკლესიოლოგიას. პროტესტანტული ეკლესიები ინარჩუნებენ ყველა იმ მწვალებლურ სწავლებას, რომლებზეც XVI საუკუნიდან მოყოლებული მართლმადიდებელი პატრიარქები მიუთითებდნენ. 3. ერთობლივი ლოცვები და ლიტურგიკულ შეკრებებში მონაწილეობა ემს-ს ეკუმენისტური მოძრაობის ჩვეულებრივ პრაქტიკას წარმოადგენს. მხოლოდ 1998 წელს, მართლმადიდებელთა პროტესტის შემდეგ შემუშავდა გარკვეული ცვლილებები, თუმცა ისინი არ ცვლიან ერთობლივი ლოცვების აღსრულების დადგენილ პრაქტიკას. ასეთი ერთობლივი ლოცვები მართლმადიდებელი ეკლესიის კანონებით იკრძალება და ისინი არ უნდა გაგრძელდეს. 4. ემს-ს მიზანი - სრულიადქრისტიანული ხილული ერთიანობის შექმნა - მიიღწევა პროტესტანტული ეკლესიოლოგიის საფუძველზე "უხილავი" ერთიანი, წმინდა, კათოლიკე და სამოციქულო ეკლესიისა და მისი ისტორიული ხილული ფორმების აგება, რომელთაგანაც არც ერთი არ ფლობს სამოციქულო სარწმუნოების სავსებას, საყოველთაობას და მადლისმიერ ცხოვრებას. ამიტომ ემს-ს მიერ დასახული მიზანი - ხილული ერთიანობის შექმნა - ვერ თავსდება მართლმადიდებელ ქრისტიანთა ცნობიერებაში, რომლებიც აღიარებენ, რომ სამოციქულო სარწმუნოებისა და მადლისმიერი ცხოვრების სავსება მართლმადიდებელ ეკლესიაშია. სრულიადქრისტიანული ერთიანობა მართლმადიდებლური მნიშვნელობით უცხო აღმსარებლობის კუთვნილი ყველა ადმიანის მართლმადიდებლობის წიაღში დაბრუნებას გულისხმობს. 5. ემს-ში არსებობს ტენდენცია, რომ ქრისტიანული ერთიანობის საზღვრები გაფართოვდეს და მასში მსოფლიოს ყველა რელიგია მოთავსდეს იმ მიზეზით, თითქოს ცხონებისაკენ ყველა ადამიანია მოწოდებული და ჩვენთვის უცნობია, რა სახით და რა საშუალებებით გამოვლინდება ღვთის კაცთმოყვარება. მართლმადიდებელი ეკლესიისთვის ასეთი ერთიანობა სრულიად მიუღებელია, რადგან მართალია, ცხონება ყველა ხალხს მიეცა, მაგრამ ადამიანები თვითონ უარყოფენ მას, მისდევენ რა ცხონებასთან შეუთავსებელ გზებს. გარკვეული პროტესტანტული ჯგუფები ემს-სგან მოითხოვენ ოფიციალურად გადადგას ზნეობრივი თვალსაზრისით მიუღებელი ისეთი ნაბიჯები, რომლებიც სრულიად საწინააღმდეგოა სახარების სწავლებისა (ჰომოსექსუალიზმი და ა. შ.). ეს მოთხოვნები ჯერჯერობით არ არის შეწყნარებული, მაგამ არსებობს იმის დამამტკიცებელი საბუთები, რომ ადამიანის უფლებების დაცვის სახელით გაიმართება ან უკვე იმართება მსჯელობა, სადაც ყველა მიმდინარეობის თანასწოუფლებიანად ცნობის საკითხს განიხილავენ. მართლმადიდებელ ეკლესიას არ შეუძლია სახარების სწავლების არად ჩაგდება და უსჯულოების გზით სიარული (ეს. 52, 11); 2 კორ. 6, 14). ქალთა ხელდასხმა, რომელიც მრავალი პროტესტანტული ეკლესიის პრაქტიკაში დასაშვებადაა მიღებული, კიდევ ერთი სერიოზული დარღვევაა მოციქულთა და მამათა წმ. გარდამოცემისა. 7. მთლიანობაში ემს არ იწონებს მართლმადიდებელი ეკლესიის მოწმობას, რაც აშკარა გახდა ემს-ს სამოცწლიანი არსებობის შემდეგ, მართლმადიდებლებლურ- პროტესტანტული კონტაქტების საკმაოდ ხანგრძლივი ისტორიის გამოცდილებით. ყველაფერი იმაზე მეტყველებს, რომ ემს-ს მიზანი მისი წევრი ეკლესიების გაურკვეველ ერთიანობად გადაქცევაა, რაც ხანგრძლივი დროის მანძილზე ერთმანეთთან შერევით მიიღწევა. 8. მართლმადიდებელთა (ემს-ში მონაწილე ღვთისმეტყველთა და სხვათა) აზროვნების შეცვლა არის ფაქტი, რომელიც დიდ საფრთხეს უქადის მართლმადიდებელ ეკლესიას. ერთობ მნიშვნელოვანია ასევე შიდამართლმადიდებლური განხეთქილებების საშიშროებაც. 9. ემს-ს გავლენით მართლმადიდებლები და ანტიქალკიდონიტები ამ ორგანიზაციაში მონაწილეობენ, როგორც ემს-ს მართლმადიდებლური ფრთა, ანუ ერთმანეთს მართლმადიდებლებად სცნობენ. ასეთმა სულისკვეთებამ იქამდე მიგვიყვანა, რომ კეთდება მართლმადიდებლური თვალსაზრისით მიუღებელი ერთობლივი განცხადებები: არაოფიციალურ დიალოგებში მართლმადიდებელი და ანტიქალკიდონიტი ღვთისმეტყველებისა, ხოლო ოფიციალურ დიალოგებში - მართლმადიდებელ და ანტიქალკიდონიტ ღვთისმეტყველებს შორის. 10. მომავლის პერსპექტივა პასექის ერთობლივი დღესასწაული და მსოფლიო კონფერენციების მოწვევა დოგმატური ერთიანობის გარეშე) დამაიმედებელი არ არის - საჭიროა ყურადღების მოკრება და სიფხიზლე. 11. მართლმადიდებელი ეკლესიების მხრიდან ემს-სთან კავშირის გაწყვეტა ერთადერთი საკითხია, რომელიც დღესაც აქტუალურია, რადგან აშკარაა, რომ პროტესტანტული ეკლესიები არ იტყვიან უარს თავიანთ ეკლესიოლოგიურ საფუძველზე. მართლმადიდებელი ეკლესიები ემს-ში თავიანთი მონაწილეობით პრაქტიკულად ამტკიცებენ, რომ ისინი უარს ამბობენ თავიანთ ეკლესიოლოგიურ იდენტურობაზე. რომის კათოლიკური ეკლესიის წარმომადგენლებს ფორმალურად შორს უჭირავთ თავი ემს-სგან: ისინი უფრო თანმიმდევრულნი არიან თავიანთ ეკლესიოლოგიაში, ვიდრე ჩვენ, მართლმადიდებლები. 12. მართლმადიდებლებისთვის არავითარი სარგებლობა არ მოაქვს ემს-ში მონაწილეობას - პირიქით, ეს მხოლოდ ზიანსა და ლპობას იწვევს. ჩვენი მისია იმაში მდგომარეობს, რომ უცხო აღმსარებლობის წარმომადგენლებს მართლმადიდებლობა ვუქადაგოთ. მაგრამ ეს საქმე წარუმატებლობისთვისაა განწირული: პროტესტანტებს არ სურთ მართლმადიდებლებლობის მიღება, ისინი თანახმანი არიან ჩვენთან თანაარსებობაზე და ეკლესიების სრულ ურთიერთცნობას ესწრაფვიან. ასეთი ორიენტაცია სავსებით ეთანხმება მათ ეკლესიოლოგიას. მაგრამ ჩვენ, მართლმადიდებლები, ნუთუ უნდა ვმონაწილეობდეთ რაღაც ორგანიზაციაში (ემს-ში), რომლის შემადგენლობაც, სტრუქტურაც და მსახურებაც მთლიანად პროტესტანტულ ეკლესიოლოგიას ეფუძნება - ჩვენი ყოველგვარი მონაწილეობის გარეშე, რითიც ხაზგასმულია, რომ ისინი უარყოფენ ჩვენს ეკლესიოლოგიას? წინადადებები ყოველივ ზემოთქმულის საფუძველზე მართლმადიდებლური პოზიცია ემს-სთან მიმართებაში შემდეგი დებულებების სახით შეიძლება გადმოვცეთ: მართლმადიდებელთა მონაწილეობას ემს-ში არავითარი სარგებლობა არ მოაქვს არც მართლმადიდებლებისთვის, არც სხვა აღმსარებლობის კუთვნილი ადამიანებისთვის. ყველა ქრისტიანის სანუკვარი ერთიანობა ჭეშმარიტი სამოციქულო სარწმუნოებისა და ეკლესიის წიაღში ამ გზით არ მიიღწევა. შესაძლოა, დროთა განმავლობაში მართლმადიდებელმა ეკლესიებმა გაწყვიტონ კავშირი ემს-სთან. თუ ამ მიზეზთა გამო ზოგიერთი სწორად მოაზროვნე და ღვთისმოყვარე ეკლესია, რომელიც კარგად არის გათვითცნობიეებული, კრიტიკულად აფასებს ემს-სთან თანამშრომლობის ყოველგვარ ფორმას, მაშინ "ეკლესიათა მსოფლიო საბჭოს" სახელწოდება უნდა გადაერქვას და ეწოდოს "მსოფლიო ქრისტიანული საბჭო", მასთან კი ზერელე კავშირები დამყარდეს უბრალო დამკვირვებლების მეშვეობით - ყოველგვარი ბორკილებისა და პასუხისმგებლობის გარეშე, ესოდენ რომ ეწინააღმდეგებიან მართლმადიდებელი ეკლესიის ეკლესიოლოგიას. ამ შემთხვევაში ერთობლივი ლოცვები და ღვთისმსახურება აღარ აღსრულდება. "მსოფლიო ქრისტიანულ საბჭოში" მონაწილეობა მხოლოდ აკადემიურ დონეზე დარჩება, მართლმადიდებელთა პოზიცია კი მკაფიოდ გამოითქმება ცალკეული განცხადებების სახით, როგორც ეს ხდებოდა ნიუ-დელის გენერალურ ასამბლეამდე (1961). ერთიანობა, თუკი ის ოდესმე განხორციელდა, აღრევის კი არა, ლოცვისა და ჩვენი მართლმადიდებლური ცნობიერებისადმი ერთგულების ნაყოფი უნდა იყოს, უმთავრესად კი - ყოვლადსახიერი ღმერთის მიერ ბოძებული მადლი. ათონის წმინდა მთა, 2007 წლის 18 თებერვალი. კომისიის წევრები: ვატოპედის წმ. მონასტრისგან წინამძღვარი, იღუმენი ეფრემი; ფილოთეოზის წმ. მონასტრისგან ბერი ლუკა.

სარწმუნოების მხურვალე აღმსარებლობა

მართლმადიდებელ სამღვდელოთა და მონაზონთა კრებისაგან სარწმუნოების მხურვალე აღმსარებლობა ეკუმენიზმის წინააღმდეგ. საეკლესიო ლიდერებს, რომლებიც მხარს უჭერენ ეკუმენისტურ უპასუხისმგებლობას, შფოთი შეაქვთ ხალხში და ამზადებენ განყოფასა და განხეთქილებას გაზეთი `ორთოდოქსოს ტიპოსი~, 2009 წლის 29 მაისი, ტექსტი `სარწმუნოების აღმსარებლობა ეკუმენიზმის წინააღმდეგ~ შეადგინეს და ხელი მოაწერეს სამღვდელოებმა და მონაზვნებმა აპრილში, ქ. ვოლოსში გამართულ კრებაზე. ეს დოკუმენტი წარუდგინეს წმ. მიტროპოლიებს იმ მიზნით, რათა მისთვის ყოვლადსამღვდელო მიტროპოლიტებსაც მოეწერათ ხელი. სარწმუნოების აღმსარებლობის ტექსტს უკვე მოაწერეს ხელი მიტროპოლიტებმა (პირეასის, კეთირიისა და ეტოლეაკარნანიისა), წმ. მონასტრების წინამძღვრებმა, მონაზვნებმა, სამღვდელოებმა, ღვთისმეტყველებმა, მართლმადიდებლური საზოგადოებრიობის წარმომადგენლებმა. `აღმსარებლობის~ ტექსტი ფრთხილია, მისი დასკვნები - ღვთისმეტყველურად აწონილ-დაწონილი, აქ მხილებულია მართლმადიდებელი ეკუმენისტების განდრეკა წმ. მამათა მართლმადიდებლური გარდამოცემისგან. `სარწმუნოების აღმსარებლობის~ ტექსტში ნათქვამია, რომ მართლმადიდებელი ეკუმენისტები მხოლოდ მცდარ გზაზე აყენებენ მართლმადიდებელ მრევლს, ეჭვს თესავენ მათ შორის და აიძულებენ მერყეობა დაიწყონ, რითაც განყოფასა და განხეთქილებას ამზადებენ. `ისინი, ვინც ამ ეკუმენისტური უპასუხისმგებლობისკენ უბიძგებენ ადამიანებს, იმის მიუხედავად, რა მდგომარეობაც არ უნდა ეკავოთ მათ ეკლესიაში, ჩვენს წმ. მამათა გარდამოცემას უპირისპირდებიან და, შესაბამისად, მათი წინააღმდგომნი არიან. ამიტომ მათი ეს პოზიცია დაგმობილი და უარყოფილი უნდა იქნეს ყველა იერარქისა და მთელი მორწმუნე ერის მიერ~. ქვემოთ წარმოგიდგენთ `სარწმუნოების აღმსარებლობის~ სრულ ტექსტს ხელმოწერებთან ერთად. 2009 წლის აპრილი. `ჩვენ, ვინც ღვთის მადლით, შევუდექით წმ. დოგმატებსა და ყველაფერს, რაც არის წმინდა, კათოლიკე და სამოციქულო ეკლესიაში, გვწამს: ერთადერთი გზა კაცთა ცხონებისა არის წმ. სამების, უფალ იესო ქრისტეს საქმისა და სწავლების რწმენა - ეს საქმე და ეს სწავლება გრძელდება მის სხეულში, წმ. ეკლესიაში. ქრისტე ერთადერთი ჭეშმარიტი ნათელია. არ არსებობს ჩვენი განმანათლებელი სხვა ნათელი, არ არსებობს ჩვენი მაცხოვნებელი სხვა სახელი. ყველა სხვა სარწმუნოებია, ყველა რელიგია, რომელიც არ აღიარებს ქრისტეს, ხორციელად მოსულს, კაცთა გამონაგონი და ეშმაკის საქმეა, მათ არ მივყავართ ღვთის ჭეშმარიტ შეცნობამდე და ნათლისღებით ღმერთში განახლებამდე, არამედ აცდუნებენ ადამიანებს და წარწყმედისაკენ მიუძღვიან მათ. ჩვენ, ქრისტიანებს, ვისაც გვწამს წმ. სამება, არა გვყავს იგივე ღმერთი, რაც სხვა რელიგიებს, ეს ეხება ეგრეთ წოდებულ მონოთეისტურ რელიგიებსაც - იუდაიზმსა და მაჰმადიანობას, რომლებიც არ აღიარებენ წმ. სამებას. ეკლესია, რომელიც ორი ათასი წლის წინ დააარსა ქრისტემ და რომელსაც სული წმიდა უძღვის წინ, მტკიცე და ურყვევი რჩება იმ მაცხოვნებელ ჭეშმარიტებაში, რომელიც ქრისტემ ასწავლა, მოციქულებმა გადასცეს და წმ. მამებმა დაიცვეს. ქრისტეს ეკლესია არ გატყდა სასტიკი დევნით, თავიდან იუდეველთაგან, შემდეგი სამი საუკუნის მანძილზე კი კერპთაყვანისმცემლებისგან რომ მოდიოდა. ეკლესიამ მრავალი მოწამე შვა და გამარჯვებული დარჩა, მან დაამტკიცა თავისი ღვთაებრიობა. შესანიშნავად ამბობს წმ. იოანე ოქროპირი: `არაფერია ეკლესიაზე ძლიერი... თუ კაცს ებრძვი, ან გაიმარჯვებ, ან დამარცხდები; ხოლო თუ ეკლესიას ებრძვი, აუცილებლად დამარცხდები, რადგანაც ღმერთი ყველაზე ძლიერია~. დევნის შეწყვეტისა და გარეშე მტრებზე (ანუ იუდეველებსა და კერპთაყვანისმცემლებზე) ეკლესიის გამარჯვების შემდეგ მომრავლდნენ და გაძლიერდნენ ეკლესიის შინაგანი მტრები. გაჩნდა მრავალრიცხოვანი მწვალებლობები, რომლებიც ცდილობდნენ შეერყვნათ და გაემრუდებინათ გადმოცემული სარწმუნოება. მათი მიზანი მორწმუნეთა შორის შფოთის შეტანა იყო, რათა მათში სახარებისეული ჭეშმარიტებისადმი ნდობა შერყეულიყო. მღვდელმთავარი ბასილი დიდი, აღწერს რა ეკლესიის მდგომარეობას არიოზის მწვალებლობის ორმოცწლიანი ბატონობის დროს, ამბობს: `მამათა დოგმატები უგულებელყოფილია, მოციქულთა გარდამოცემა ისპობა, ეკლესიებში ძალას იკრებს სიახლეების შემომტანთა მიერ დანერგილი გამონაგონი... ადამიანები მხოლოდ ცბიერი მეტყველებით არიან დაკავებულნი და არა ღვთისმეტყველებით... იმარჯვებს ამა სოფლის სიბრძნე და უარყოფილია ჯვარის მიერ ქება, ეკლესიის მწყემსები იდევნებიან, მათ ადგილს კი იჭერენ `მგელნი მძიმენი~ (საქმე, 20, 29), რომლებიც განაბნევენ ქრისტეს სამწყსოს~. რაც გარეშე მტრებთან, აღმსარებლობებთან დაკავშირებით მოხდა, იგივე მოხდა შინაგან მტრებთან, მწვალებლობებთან მიმართებაშიც. ეკლესიამ დიდი და წმინდა მამების პირით განსაზღვრა და დაამტკიცა მართლმადიდებელი სარწმუნოება ადგილობრივსა და მსოფლიო საეკლესიო კრებებზე - არა მარტო კონკრეტულ სადავო სწავლებებთან, არამედ მთელ რიგ სარწმუნოებრივ საკითხებთან მიმართებაშიც, მამათა თანხმობის (ცონსენსუს Pატრუმ) საფუძველზე. ჩვენ უფრო უსაფრთხო გზას ვადგავართ, როდესაც წმ. მამებს მივდევთ და არ ვშლით მათ მიერ დადგენილ საზღვრებს. `წმ. მამებთან თანხმობისა~ და `ჩვენი მამების მიერ დადგენილი საზღვრების~ არმოშლა - აი, ესაა სწორი გზა მართლმადიდებელი სარწმუნოების ხელშეუხებლობის დასაცავად. შესაბამისად, ჩვენი `აღმსარებლობის~ ძირითადი დებულებებია: ჩვენ უცვლელად და შეურყვნელად ვიცავთ იმას, რაც კრებებმა და წმ. მამებმა დაგვიდგინეს. ჩვენ ვიწყნარებთ ყველაფერს, რაც მათ შეიწყნარეს და ვგმობთ ყველაფერს, რაც მათ დაგმეს, ვერიდებით ყოველგვარ ერთობას სარწმუნოებაში სიახლის შემომტანებთან. ჩვენ არც არაფერს ვუმატებთ, არც არაფერს ვაკლებთ რომელიმე სწავლებას, არ ვცვლით მას. ჯერ კიდევ წმ. მღვდელმოწამე ეგნაე ანტიოქიელი, ღმერთშემოსილი, პოლიკარპე სმირნელის მიმართ ეპისტოლეში წერს: `ყოველი, ვინც რაიმე დადგინებულის საწინააღმდეგოს ამბობს, თუნდაც ეს იყოს კაცი ღირსეული თავისი რწმენით, მმარხველი, ქალწულების დამცველი, სასწაულთმოქმედი ან წინასწარმეტყველი, დაე იყოს შენთვის როგორც მგელი, ცხვრის ტყავში გამოხვეული, რომელიც ცხვრებს დაღუპვას უქადის~. წმ. იოანე ოქროპირი, განმარტავს რა პავლე მოციქულის სიტყვებს: `გინა თუ ჩუენ, გინა თუ ანგელოზი ზეცით გახარებდეს თქუენ გარეშე მისსა, რომელი-იგი გახარე თქუენ, შეჩუენებულ იყავნ~ (გალ. 1, 8), ამბობს: `მოციქულს არ უთქვამს, თუ ვინმემ სახარების საწინააღმდეგო გიქადაგათ ან ყველაფერი უარყოო, არამედ, თუ ოდნავ მაინც განსხვავებულს გამცნებთ იმისგან, რაც მიიღეთ, და თუნდაც შემთხვევით შეგირყევთ სარწმუნოებას, მაშინაც კი შეაჩვენებს~. VII მსოფლიო კრება, რომელმაც ხატმებრძოლთა საწინააღმდეგო განჩინება გამოიტანა, კონსტანტინეპოლის სასმღვდელო პირებს სწერს: `ამგვარად, ჩვენ კათოლიკე ეკლესიის გარდამოცემას მივდევთ და არც არაფერი მიგვიმატებია მისთვის, არც გამოგვიკლია, არამედ, მოციქულის სიტყვის თანახმად, ვიცავთ გარდამოცემას, რომელიც მივიღეთ; ვიწყნარებთ ყველაფერს და ვეამბორებით ყველაფერს, რაც ეკლესიამ ზეპირად თუ წერილობით მიიღო... ყველაზე ჭეშმარიტი და მართალი საეკლესიო სამსჯავრო იმაში მდგომარეობს, რომ არ დავუშვათ მასში სიახლეების შემოტანა და არც არაფერი გამოვაკლოთ. ამგვარად, მივყვებით რა მამათა კანონებს და მივიღეთ რა მადლი სულისა წმიდისა, ყველაფერი, რაც ეკლესიას ეხება, უცვლელად და უკლებლივ დავიცავით~. წმ. მამებსა და კრებებთან ერთად ჩვენ უარვყოფთ და შევაჩვენებთ ყველა მწვალებლობას, რომელიც ქრისტეს ეკლესიის ისტორიულ გზაზე აღმოცენდა. ძველი მწვალებლობებიდან, დღეს რომ ცოცხლდებიან, ვგმობთ არიანელობას (რომელსაც იეღოვას ცრუმოწმეები ქადაგებენ) და მონოფიზიტობას; ევტიქის უკიდურეს შეხედულებებსაც და ზომიერ სევეროსსა და დიოსკორესაც, ასე ვიქცევით ქალკედონის IV მსოფლიო კრებისა და დიდ წმ. მამათა და მოძღვართა ქრისტოლოგიის თანახმად - ისეთების, როგორებიც არიან ღირსი მაქსიმე აღმსარებელი, ღირსი იოანე დამასკელი, მღვდელმთავარი ფოტიოს დიდი და სხვანი. ჩვენ ვაცხადებთ, რომ პაპიზმი ყოველი მწვალებლობისა და ცთომილების დედაა: სწავლება `ფილიოკვე~-ს, ანუ იმის შესახებ, თითქოს სული წმიდა ძისაგანაც გამოდის, ეწინააღმდეგება ქრისტეს სწავლებას სული წმიდაზე. წმ. მამათა მთელი დასი, როგორც კრებებზე, ისე ცალ-ცალკე, პაპიზმს მწვალებლობად აღიარებს, რადგან `ფილიოკვე~-ს გარდა, მან შვა მრავალი მწვალებლობა, როგორიცაა პაპის პირველობის პატივი (პაპის პრიმატი) და პაპის უცთომელობა, ღვთისმსახურების აღსრულება უფუარ ცომზე, სწავლება განმწმენდელი ცეცხლის, ღვთისმშობლის უბიწო ჩასახვის, საღმრთო მადლის ქმნადობის, ინდულგენციების შესახებ, შეცვალა თითქმის მთელი სწავლება ნათლისღებაზე და მისი შესრულების პრაქტიკა; იგივე მოხდა მირონცხებასთან, წმ. ზიარებასთან და სხვა საიდუმლოებებთან მიმართებაში - ამრიგად, პაპიზმმა ეკლესია საერო სახელმწიფოდ აქცია. თანამედროვე პაპიზმმა თავის საეკლესიო სწავლებაში მნიშვნელოვნად გადაუხვია შუა საუკუნეების პაპიზმს, ამდენად, იგი აღარ გვევლინება დასავლეთის ძველი ეკლესიის მემკვიდრედ. პაპიზმმა შემოიღო უამრავი სიახლე `მარიოლოგიაში~, მაგალითად, სწავლება ღვთისმშობლის, როგორც კაცთა მოდგმის `თანაგამომსყიდველი~ (ცორრედემპტრიხ) შესახებ. პაპიზმმა მხარი დაუჭირა ორმოცდაათიანელთა `ქარიზმატულ მოძრაობას~, მის ორგანიზაციებს კი `სულიერი ცენტრები~ უწოდა. პაპიზმმა შეითვისა ლოცვისა და აზროვნების აღმოსავლური მეთოდები, შემოიღო სიახლეები ღვთისმსახურებაში, მაგალითად, ცეკვები და მუსიკალური საკრავები. რომის კათოლიკურმა ეკლესიამ შეამოკლა და, არსებითად, დაანგრია საღმრთო ლიტურგია. ეკუმენისტური მოძრაობის სფეროში ვატიკანის II კრებაზე მან მოამზადა მსოფლიო რელიგიის შექმნა, აღიარა რა სხვა რელიგიებში `სულიერი ცხოვრების~ არსებობა. დოგმატურმა მინიმალიზმმა რომის კათოლიკური ეკლესია მორალურ მოთხოვნათა უკიდურეს შემცირებამდე მიიყვანა, რამაც მაღალი საეკლესიო ჩინების ზნეობრივ დაცემას, სასულიერო პირთა შორის ჰომოსექსუალიზმისა და პედოფილიის მომძლავრებას შეუწყო ხელი. ეწევა რა უნიატობის, მართლმადიდებლობის ამ კარიკატურის პროპაგანდას, პაპიზმი მას ტროას ცხენივით იყენებს - აცდუნებს მორწმუნეებს და ავითარებს პროზელიტიზმს; ახდენს დიალოგის წაქეზებას და გაერთიანებისაკენ მიმართული ვითომდა გულწრფელი წინადადებებით იზიდავს ადამიანებს. ვატიკანის II კრების შემდეგ კარგად გამოჩნდა პაპიზმის არსებითი განსხვავებები და აშკარა გახდა მისი მიდრეკილება პროზელიტიზმისადმი, მაგალითად, ნიუ-ეიჯის სხვადასხვა `სულიერი~ მიმდინარეობების შეთვისება. წმ. სვიმეონ თესალონიკელის `მისტაგოგიის~ თანახმად, პაპიზმმა ეკლესიას უდიდესი ზიანი მიაყენა: მისგან იშვა ყველა მწვალებლობა და განხეთქილება. მართლმადიდებლებს აქვთ ერთობა სქიზმამდელ პაპებთან და ბევრი მათგანის, როგორც წმინდანის, ხსენებას დღესასწაულობს კიდეც. სქიზმის შემდეგ კი პაპები მწვალებლები არიან - მათ დაკარგეს უფლება, იყვნენ რომის კათედრის მემკვიდრეები, არ გააჩნიათ სამოციქულო მემკვიდრეობითობა, რადგანაც არ ფლობენ მოციქულთა და მამათა სწავლებას. ამიტომაცაა, რომ ჩვენ პაპთან `არა მარტო ერთობა არა გვაქვს, არამედ მწვალებლებსაც ვუწოდებთ მათ~. `ფილიოკვე~-ში გამოთქმული სული წმიდის გმობის გამო სული წმიდის ყველა მოქმედება მათთან უმადლოა. წმ. სვიმეონ თესალონიკელის თანახმად, მათი საეკლესიო საიდუმლოები ბათილად ცხადდება. `შესაბამისად, ღმერთს გმობენ ისინი, ვისაც სიახლეები შემოაქვს სული წმიდის სწავლებაში - ესაა უდიდესი ღვთისგმობა სული წმიდის მიმართ. მეტიც, მათ საერთოდ არა აქვთ სული წმიდა, რადგანაც მათში მადლს მოკლებულია ყველაფერი, რაც სული წმიდის მადლით არის დადგინებული; ისინი მას ამცირებენ, რადგანაც მათში სული არ არის წმიდა და მეტიც, საერთოდ არ გააჩნიათ სულიერება: საღმრთო გარდამოცემის წინააღმდეგ, იგი სრულიად გაუქმებული და განდევნილია მათი წიაღიდან~. ამავეს და უფრო დაჟინებითაც ვამტკიცებთ პროტესტანტიზმის შესახებ, რომელიც, იშვა რა პაპიზმისაგან, მრავალი მწვალებლობა მიიღო მემკვიდრეობად და კიდევ მეტი დაუმატა. პროტესტანტიზმი უარყოფს გარდამოცემას, ღებულობს მხოლოდ წმ. წერილს, რომელსაც სხვაგვარად განმარტავს, აუქმებს მღვდლობას, როგორც განსაკუთრებული საიდუმლო მადლით აღჭურვილს, აუქმებს წმინდანებისა და ხატების პატივისცემას, აკნინებს ღვთისმშობლის პიროვნებას, უარყოფს მონაზვნობას. წმ. საიდუმლოთა შორის პროტესტანტები მხოლოდ ნათლისღებას და საღმრთო ზიარებას ღებულობენ, მაგრამ მათთან მიმართებაშიც ცვლიან ეკლესიის სწავლებასა და პრაქტიკას. პროტესტანტიზმი ასწავლის აბსოლუტურ წინასწარგანსაზღვრულობას (კალვინიზმი) და მხოლოდ სარწმუნოებით გამართლებას, ბოლო ხანებში, კი, როგორც რაღაც `პროგრესული~, შემოიღო ქალთა მღვდლობა და ჰომოსექსუალისტების ქორწინება, ასევე უშვებს ამ უკანასკნელთა მღვდლობასაც. თუმცა მთავარი, რასაც პროტესტანტიზმი თავისი ეკლესიოლოგიით ამტკიცებს, ისაა, თითქოს არ არსებობდეს ეკლესიის ცნება იმ სახით, როგორითაც მას მართლმადიდებლური გარდამოცემა იმარხავს. მწვალებლებთან ჩვენი ურთიერთობის აღდგენის ერთადერთი გზაა მათ მიერ თავიანთი ცთომილების უარყოფა და სინანული, რათა გაჩნდეს ნამდვილი ერთობა და მშვიდობა, მშვიდობა ჭეშმარიტების და არა ცთომილებისა და მწვალებლობის წიაღში. იმისათვის, რომ მწვალებლები ქრისტეს ეკლესიას შეუერთდნენ, კანონიკური აკრიბია მოითხოვს, რომ მათ ნათელ-იღონ. მათი უწინდელი `ნათლისღება~, რომელიც ეკლესიის გარეთ, არა სპეციალური ლოცვებით ნაკურთხ წყალში, არა მართლმადიდებელი მღვდლის მიერ შესრულდა, მოკლებულია სული წმიდის მადლს: ეს მადლი არ არის არც მწვალებლობებში, არც განხეთქილებებში, შესაბამისად, არ არსებობს არაფერი, რაც ჩვენ გაგვაერთიანებდა, როგორც წმ. ბასილი დიდი ამბობს: `...მაგრამ ეკლესიისაგან განდგომილებს უკვე აღარ ჰქონდათ სული წმიდის მადლი, რამეთუ დაიშრიტა მადლის გადაცემა, შეწყდა სჯულიერი მემკვიდრეობა... განდგომილები იქცნენ ერისკაცებად, რომლებსაც არ გააჩნდათ არც ნათლობის, არც ხელდასხმის უფლება და არ შეეძლოთ სხვებისთვის მიენიჭებინათ სული წმიდის მადლი, რომელსაც თვითონვე განუდგნენ~. ამიტომ სრულიად უსაფუძვლო და ამაოა ეკუმენისტების მცდელობა ამტკიცონ, თითქოს ჩვენ და მწვალებლებს საერთო ნათლისღება გვაქვს. ეკლესიაში შემოსვლა და მის წევრად ქცევა ადამიანს შეუძლია არა რომელიღაც ნათლისღების, არამედ ერთადერთი ნათლისღების გზით, რომელიც სრულდება იმ ეკლესიის მღვდლის მიერ, რომელსაც ეკუთვნის მღვდლობა. ვინაიდან მწვალებლები კვლავაც რჩებიან თავიანთ ცთომილებაში, ჩვენ ვერიდებით მათთან ურთიერთობას, განსაკუთრებით კი ერთობლივ ლოცვას. წმ. კანონები გვიკრძალავენ არა მარტო ერთობლივ ღვთისმსახურებას და ერთობლივ ლოცვას ტაძრებში, არამედ ერთობლივი ლოცვის ყველაზე უბრალო სახეებსაც კი სპეციალურად გამოყოფილ ადგილებში. ეკლესიის მკაცრი პოზიცია მწვალებლებთან მიმართებაში განპირობებულია ჭეშმარიტი სიყვარულით და მათი ცხონების გულწრფელი სურვილით, ასევე მოძღვრების ზრუნვით, რომ მორწმუნენი მწვალებლობისკენ არ გადაიხარონ. ვისაც უყვარს, ის სხვებსაც ჭეშმარიტებას უცხადებს და არავითარ შემთხვევაში არ ტოვებს სიცრუის ტყვეობაში. სხვაგვარი სიყვარული, სხვაგვარი თანხმობა და ერთობა ყალბია და მოჩვენებითი. არსებობს კეთილი ომი და ბოროტი მშვიდობა. `რამეთუ სანაქებო ომი (ბრძოლა) სჯობს მშვიდობას, რომელიც ღმერთისგან განგვაშორებს~ (წმ. გრიგოლ ღვთისმეტყველი? (მიეთითოს გამოთქმის ავტორი). წმ. იოანე ოქროპირიც გვარიგებს: `... თუ დაინახავ, რომ ღვთისმსახურება ირღვევა, თანხმობას ჭეშმარიტებაზე მაღლა ნუ დააყენებ. მტკიცედ იდექი, ვიდრე სიკვდილამდე... ოღონდ მცირედშიც კი ნუ უღალატებ ჭეშმარიტებას~. სხვა ადგილას იგი განსაკუთრებული სიცხადით გვირჩევს, რომ `არ მივიღოთ სიყვარულის სახით მოვლენილი ცრუ სწავლება~. წმ. მამათა ეს პოზიცია შეითვისა ლათინთა წინააღმდეგ დიდმა მებრძოლმა, მართლმადიდებელი სარწმუნოების აღმსარებელმა მარკოზ ეფესელმაც (ევგენიკოსმა), რომელიც ფლორენციაში წარმოთქმულ თავის სიტყვაში ამბობს: `ეკლესიის ყველა მოძღვარი, ყველა კრება და მთელი წმ. წერილი გვამცნებს, გავექცეთ სხვაგვარად აღმსარებლებს და განვეშოროთ მათთან ერთობას. მაშ, ნუთუ ყველა ეს აზრი უნდა უგულებელვყოთ და შევუდგეთ მათ, ვინც ცრუ ერთიანობის სახელით გვთავაზობს უნიის შეკვრას იმ ადამიანებთან, რომლებმაც ხელყვეს წმინდა და ჭეშმარიტი სიმბოლო, რომლებიც ქადაგებენ, რომ სული წმიდა ძისაგანაც გამოდის? ხოლო სხვა უაზრობებს - მათგან ერთ-ერთიც საკმარისი იქნებოდა ამ ადამიანებისგან გამოსაყოფად - ამჯერად აღარც კი შევეხები. ნუ იყოფინ, ჰოი,

ნუგეშინისმცემელო სახიერო! ნუ იყოფინ, ამ ზომამდე ვუღალატო საკუთარ თავსა და საღ აზრს, არამედ, მაქვს რა შენი და შენი სული წმიდით შემოსილი მამების სწავლება, დაე შევერთო მამათა ჩემთა, რათა, ამა სოფლით გასულმა, სხვა თუ არაფერი, კეთილმსახურება (ანუ მართლმადიდებლობა) მაინც გავიყოლო თან~.

XX საუკუნემდე ეკლესია მტკიცედ და უცვლელად იცავდა უარყოფით დამოკიდებულებას ყველა მწვალებლობის მიმართ და გმობდა მათ, როგორც ეს მართლმადიდებლობის სინოდიკონი, რომელიც მართლმადიდებლობის ზეიმის კვირიაკეს იკითხება. მასში ანათემასაა გადაცემული მწვალებლობები და მწვალებლები, ყოველგვარი განყოფა, და რათა არც ერთი მათგანი არ იქნეს გამოტოვებული, ბოლოს მთავარი ანათემატიზმა ცხადდება: `შეჩვენებულ იყოს ყველა მწვალებელი~. სამწუხაროდ, ეს გაგება, ეკლესიის ეს მტკიცე და ურყევი პოზიცია XX საუკუნიდან თანდათან შეირყა. ეს მოხდა მსოფლიო საპატრიარქოს მიერ გამოცემული საზოგადო ეპისტოლეს შემდეგ: `ქრისტეს ყველა ეკლესიას მსოფლიოს ყველა კუთხეში~. აქ ოფიციალურად პირველად ეწოდა მწვალებლობებს ეკლესიები, რომლებიც ეკლესიისთვის უცხონი კი არა, მისი მსგავსნი არიან. ეს ეპისტოლე რეკომენდაციას იძლევა, რომ `პირველ ყოვლისა დავნერგოთ და განვამტკიცოთ სიყვარული ეკლესიებს შორის, არ მივიჩნიოთ სხვა ეკლესიები უცხოდ და სხვად, არამედ ქრისტეს მიერ მონათესავეებად, როგორც თანამკვიდრნი და ეკლესიის ერთი სხეულის წევრები~. ყოველივე ამან გზა გაუხსნა მართლმადიდებლობის მიერ პროტესტანტული სულისკვეთების შეთვისებას, პაპის აღიარებას, ეკუმენიზმის, ამ საყოველთაო მწვალებლობის აღიარებას, რომელიც იწყნარებს და აკანონებს ყველა მწვალებლობას, როგორც ეკლესიას, და ამით შეურაცხყოფს ერთი, წმინდა, კათოლიკე და სამოციქულო ეკლესიის დოგმატს. პატრიარქები და ეპისკოპოსები კიდევ უფრო ავითარებენ და ნერგავენ ახალ დოგმატს ეკლესიის შესახებ, ახალ ეკლესიოლოგიას. ამ დოგმატის თანახმად, არც ერთ ეკლესიას არა აქვს უფლება ჰქონდეს განსაკუთრებულობის პრეტენზია, არა აქვს უფლება განიხილავდეს თავის თავს მსოფლიო, კათოლიკე, სამოციქულო, ჭეშმარიტ ეკლესიად; ყოველი მათგანი რაღაც ნამსხვრევად, ნაწილად გვევლინება, ოღონდ არა ეკლესიად, და მხოლოდ ყველა ერთად შეადგენს ეკლესიას. ამით იშლება წმ. მამათა მიერ დადგენილი ყველა ზღვარი, ქრება რეალური მიჯნა მწვალებლობებსა და ეკლესიას, ჭეშმარიტებასა და ცთომილებას შორის. გამოდის, რომ მწვალებლებიც ეკლესიები არიან და, ცხადია, პაპისტური ეკლესიაც, ყველა მათგანს ეწოდება და-ეკლესია და, ჩვენს ეკლესიასთან ერთად, ღმერთმა ყველას კაცთა ცხონებაზე ზრუნვა დააკისრა. ამავე ეკლესიოლოგიის თანახმად, სული წმიდა მწვალებლობებშიც მყოფობს, ამიტომ მათი ნათლისღება, ისევე როგორც სხვა საიდუმლოებები, ჭეშმარიტია; ვინც მონათლულია, რომელ მწვალებლობასაც არ უნდა ეკუთვნოდნენ ისინი, ქრისტეს სხეულის, ეკლესიის წევრები არიან. კრებათა წყევლებს და ანათემატიზმებს დღეს ძალა ვითომდა დაკარგული აქვთ და აუცილებელია საღვთისმსახურო წიგნებიდან მათი ამოღება. `ეკლესიათა მსოფლიო საბჭოს~ ჭერქვეშ შეფარებულნი, ჩვენი იქ ყოფნით, არსებითად, ვღალატობთ ჩვენს ეკლესიოლოგიურ თვითშემეცნებას; ვაუქმებთ დოგმატს ერთი, წმიდა, კათოლიკე და სამოციქულო ეკლესიის შესახებ, სარწმუნოების დოგმატს `ერთი უფლის, ერთი სარწმუნოების, ერთი ნათლისღების~ შესახებ.

ეს უკვე ისტორიული ხასიათის სინკრეტიზმია, იგი დღეს რელიგიათაშორის სინკრეტიზმში გადაიზარდა, რომელიც ყველა რელიგიას ათანაბრებს და ქრისტეს მიერ მონიჭებული კეთილმსახურების, ღვთის შემეცნებისა და ქრისტესმიერი ცხოვრების მქონედ აღიარებს. შესაბამისად, ისპობა არა მარტო დოგმატი ერთი, წმიდა, კათოლიკე და სამოციქულო ეკლესიის შესახებ, არამედ ფუნდამენტური დოგმატი მსოფლიოში უნიკალური გამოცხადებისა და კაცთა ცხონებისა იესო ქრისტეს მიერ. ესაა უსაზარლესი ცთომილება, ყოველი დროის უდიდესი მწვალებლობა. ჩვენ გვწამს და ვაღიარებთ, რომ მხოლოდ ქრისტეშია ცხონების შესაძლებლობა. მართლმადიდებელი ეკლესია არის არა მარტო ჭეშმარიტი ეკლესია. მხოლოდ მასშია სახარებისეული სარწმუნოება, კრებებისა და წმ. მამების მიერ გადმოცემული, და შესაბამისად, მხოლოდ იგი წარმოადგენს ქრისტეს ჭეშმარიტ ეკლესიას.

ღირსი იუსტინე პოპოვიჩის თანახმად, ეკუმენიზმი დასავლეთ ევროპის ცრუეკლესიათა საერთო სახელია, და ესაა საყოველთაო მწვალებლობა. და ეს საყოველთაო მწვალებლობა შეიწყნარა მრავალმა მართლმადიდებელმა პატრიარქმა, ასევე მთავარეპისკოპოსებმა, ეპისკოპოსებმა, სასულიერო პირებმა, მონაზვნებმა და ერისკაცებმა. მას, ამ `უთავო~ მწვალებლობას, ასწავლიან, იყენებენ და პრაქტიკულადაც ნერგავენ ისინი, ვინც მწვალებლებთან ერთობას ამყარებს ერთობლივი ლოცვებით, ერთმანეთთან ვიზიტებით, სამღვდელმსახურო თანამშრომლობით, რითაც საკუთარ თავს ეკლესიის გარეთ აყენებენ. ჩვენი პოზიცია გამომდინარეობს საეკლესიო კრებათა კანონიკური განჩინებებიდან და წმინდანთა მაგალითებიდან, და იგი სრულიად ნათელია. ყოველმა ადამიანმა თვითონ უნდა იტვირთოს თავისი პასუხისმგებლობა. a) თუმცა, ცხადია, არსებობს კოლექტიური პასუხისმგებლობაც. უმთავრესად ეს ეხება ეკუმენისტურად მოაზროვნე ჩვენს იერარქებსა და ღვთისმეტყველებს, რომლებსაც პასუხისმგებლობა ეკისრებათ მართლმადიდებლურ სავსებასა და საკუთარი სამწყსოსთან მიმართებაში. b) ამიტომ შიშითა ღვთისათა და სიყვარულით ვაცხადებთ, რომ მათი ამგვარი პოზიცია და ეკუმენისტური საქმიანობისათვის მზადყოფნა ყოველმხრივ დასაგმობია, რამეთუ: g) არსებითად ისინი სადავოდ ხდიან წმ. მამათა გარდამოცემასა და სარწმუნოებას; ეჭვს თესავენ მორწმუნეთა გულებში და მრავალს აიძულებენ მერყეობა დაიწყონ, რაც განყოფასა და სქიზმას (განხეთქილებას) იწვევს; მრევლის ნაწილს აცდუნებენ და ამით სულის წარწყმედას უმზადებენ. ამრიგად, ვაცხადებთ, რომ ზემოთ მოყვანილ მიზეზთა გამო, ისინი, ვინც ამ ეკუმენისტური უპასუხისმგებლობისკენ უბიძგებენ ადამიანებს, იმის მიუხედავად, რა მდგომარეობაც არ უნდა ეკავოთ მათ ეკლესიაში, ჩვენს წმ. მამათა გარდამოცემას უპირისპირდებიან და, შესაბამისად, მათი წინააღმდგომნი არიან. ამიტომ მათი ეს პოზიცია დაგმობილი და უარყოფილი უნდა იქნეს ყველა იერარქისა და მთელი მორწმუნე ერის მიერ. `სარწმუნოების აღმსარებლობას~ ხელი მოაწერეს მისმა ერთგულმა მომხრეებმა. `სარწმუნოების აღმსარებლობას~ ბევრმა უკვე მოაწერა ხელი და ძალიან ბევრიც შემდგომში მოაწერს.

Last update: 15 OCTOBER 2009

   Metropolitan Panteleimon of Antinoes
  Metropolitan Seraphim of Kythira and Antikythira
  Metropolitan Kosmas of Etolia and Akarnania
  Metropolitan Seraphim of Piraeus
  Metropolitan Artemios of Raskas and Prizrenis, Kossovo and Metohia
  Bishop George (Schaefer) of Mayfield, Abbot of Holy Cross Monastery, Wayne, West Virginia

Archim. Christodoulos, Abbot of the Holy Monastery of Koutloumousiou, Holy Mountain
Archim. Joseph, Abbot of the Holy Monastery of Xeropotamou, Holy Mountain
Archim. Philotheos, Abbot of the Holy Monastery of Karakalou, Holy Mountain
Archim. Agathon, Abbot of the Holy Monastery of Constamonitou, Holy Mountain.
Archim. Nikodemos, Abbot of the Holy Monastery of Filotheou, Holy Mountain

Protopr. George Metallinos, Peer Professor, School of Theology, University of Athens
Protopr. Theodoros Zisis, Peer Professor, School of Theology, University of Thessaloniki
Archim. Markos Manolis, Spiritual Head of "Pan-Hellenic Orthodox Union"
Archim. Athanasios, Abbot of the Holy Monastery of Stavrovouniou, Cyprus.
Archim. Timotheos Sakkas, Abbot of the Holy Monastery Paraklhtou, Oropos
Archim. Kyrill Kehagioglou, Abbot of the Holy Monastery of Pantokratoros Melissohoriou Langada
Archim. Sarantis Sarantos, Priest of the Dormition of the Theotokos,Amarousio, Attica.
Archim. Maximos Karavas, Abbot of the Holy Monastery of Saint Paraskevi, Milohoriou, Ptolemaidas
Archim. Gregory Hadjinikolaou, Abbot of the Holy Monastery of the Holy Trinity, Ano Gatzeas Volou.
Archim. Athanasios Anastasiou, Abbot of the Hily Monastery of Great Meteorou.
Archim.Theoklitos Bolkas, Abbot of Holy Isihastirio of Saint Arsenio the Kapadocian, Halkidiki
Archim. Chrysostomos, Abbot of the Holy Community of Saint Nikodemos, Pentalofos, Goumenitcha.
Archim. Theodore Diamantis, Abbot of the Holy Monastery of the Theotokos, Molyskepastou, Konitsa.
Archim. Palamas Kyrillidis, Abbot of the Holy Monastery of the Nativity of the Theotokos, Kallipetra, Veria.
Archim. Eudokimos, Spiritual Father of the Holy Lavra of Savva the Sanctified, Jerusalem.
Archim. Chrysostomos, Abbot of the Holy Monastery of Saint Gerasimos the Jordanian, Jerusalem.
Archim. Laurentios Gratsias, Holy Metropolis of Florina, Prespon and Eordeas.
Archim. Meletios Vadrahanis, Holy Metropolis of Florina, Prespon and Eordeas.
Archim. Paul Demetracopoulos, Holy Monastery of the Transfiguration of the Lord, Moutsialis, Veria.
Archim. Ignatios Kalaitzopoulos, Holy Monastery of Saint Paraskevi, Melohoriou, Ptolemaidas.
Archim. Symeon Georgiadis, Holy Monastery of the Holy Trinity, Ano Gatzeas, Volos
Archim. Augustine Siarras, Holy Monastery of the Holy Trinity, Ano Gatzeas, Volos
Archim. Ambrosios Gionis, Holy Monastery of the Holy Trinity, Ano Gatzeas, Volos
Archim. Benedict, Abbot of the Holy Monastery of the Holy Archangels, Prizreni, with following.
Archim. Gerasimos, Abbot of the Holy Monastery of Saint George, Jourgevi Stoupovi, with following.
Archim. Nicholaos, Abbot of the Holy Monastery of the Holy Archangels, Mavropotami, with following.
Archim. Romylos, Abbot of the Holy Monastery of the Entry of the Theotokos, Doumboki Potok, with following.
Archim. Symeon, Abbot of the Holy Monastery of Saint Stephen, Baniska, with following.
Archim. Stephanos, Abbot of the Holy Monastery of the Saints Anargyron Zotsitse, with following.
Archim. Ioannikios Kotsonis, Abbot of the Holy Monastery of the Transfiguration of the Lord, Sohos, Thessaloniki
Archim. Paul Danas, Hieropreacher of the Holy Monastery of Etolias and Akarnanias.
Archim. Constantine Paleologopoulos, retired priest of the Holy Monastery of Kalavriton and Egalias Egio.
Archim. Paisios Papadopoulos, Abbot of the Holy Monastery of Saint Gregory Palamas, Filota, Metropolis of Florina.
Archim. Epiphanios Hadjigiagou, Head Metropolitan of the Church of Florina, Florina.
Archim. Athanasios Siamakis, Hieropreacher of the Holy Monastery of Florina
Archim. Anargyros Afthonidis, Military Priest, Florina
Archim. Augustine Andritsopoulos, Abbot of the Holy Monastery of Myrtias of the Holy Monastery of Etolia and Akarnania.
Archim. Theodosis Kyprianou, Holy Monastery of Saint Filotheou, Skete Saint George, Karyes, Holy Mountain.

წმ.იუსტინე პოპოვიჩი.მართმადიდებლობა და ეკუმენიზმი

ყოვლადუსამღვდელოესო მეუფენო!

მართლმადიდებელი ეკლესიის პოზიცია მწვალებელთა მიმართ - ანუ ყველა იმათ მიმართ, ვინც მართლმადიდებელი არ არის - ერთხელ და სამუდამოდ არის დადგენილი წმ.მოციქულთა და წმ.მამათა, ანუ ერთი და უცვალებელი ღმრთივსულიერი გარდამოცემის მიერ. ამ განჩინების თანახმად, მართლმადიდებლებს ეკრძალებათ მონაწილეობა რაიმე საერთო ლოცვასა თუ ღმრთისმსახურებაში მწვალებლებთან ერთად, "რამეთუ რაი მოყუსობა არს სიმართლისა და უსჯულოებისა? ანუ რაი ზიარება არს ნათლისა და ბნელისა? ანუ რაი შეტყუება არს ქრისტესი ბელიარის თანა? ანუ რაი ნაწილ უც მორწმუნესა ურწმუნოსა თანა?" (2კორ. 6,14-15).

მოციქულთა 45-ე კანონი ღაღადებს: "თუ ეპისკოპოსი, მღვდელი ანდა დიაკონი მწვალებელთან ერთად ილოცებს, აეკრძალოს მღვდლობა, თუ ნებას მისცემს მათ (მწვალებლებს), რომ შეასრულონ რაიმე სამღვდელო წესი, განიკვეთოს"! წმ.მოციქულთა ეს წმიდა კანონი არ მიგვითითებს, მაინც რომელი ლოცვა ან მსახურება გვეკრძალება, პირიქით, გვიკრძალავს ყოველგვარ ერთობლივ ლოცვას მწვალებლებთან - თვით კერძო ლოცვასაც კი.
ეკუმენურ ლოცვებში კი განა უფრო შორსმიმავალი, გაბედული ცვლილებები არ ხდება? ლაოდიკიის კრების ოცდამეთორმეტე კანონი მიგვითითებს: "მწვალებლებისაგან, რომლთა კურთხევა უფრო ამაოდ მეტყველებაა ვიდრე კურთხევა, კურთხევის მიღება არ შეიძლება."

ამ ეკუმენურ კრებებისა და მსახურებების დროს კი განა მწვალებლები არ იძლევიან კურთხევას? რომაული კათოლიციზმის ეპისკოპოსები, მღვდლები, პროტესტანტი პასტორები და თვით ქალებიც კი. წმ.მოციქულთა და მამათა ეს კანონები მარტო ძველად კი არა, დღესაც მოქმედებენ და უდავოდ აუცილებელნი არიან ჩვენთვის, დღევანდელი მართლმადიდებელი ქრისტიანებისთვის. ასევე უდავოდ ქმედითნი რჩებიან ისინი ჩვენი პოზიციისთვისაც რომის კათოლიკეებისა და პროტესტანტების მიმართ, რამეთუ რომის კათოლიციზმი პლურალისტური მწვალებლობაა, პროტესტანტიზმზე კი რაღა გვეთქმის? აჯობებს საერთოდ აღარაფერი ვთქვათ. განა წმ.საბა ჯერ კიდევ შვიდ საუკუნეზე მეტი ხნის წინ არ ლაპარაკობდა "ლათინურ მწვალებლობაზე?" მას შემდეგ კიდევ რამდენი ახალი მწვალებლობა გამოიგონა და "უცთომელი" დოგმატის ხარისხში აიყვანა პაპმა! სრულიად აშკარაა, რომ პაპის უცთომელობის დოგმატის მეშვეობით რომაული კათოლიციზმი პან-ერესი გახდა, და ვატიკანის მეორე, ქებულმა კრებამაც ეს საზარელი მწვალებლობა კი არ შეცვალა, პირიქით, კიდევაც განამტკიცა.

ამიტომ, თუ ჩვენ მართლმადიდებლები ვართ და გვინდა ასეთებად დავრჩეთ, შეგვფერის წმ.საბას, მარკოზ ეფესელის, კოზმა ეტოლიელის, იოანე კრონშტადტელისა და მართლმადიდებელი ეკლესიის სხვა წმ.აღმსარებელთა, მოწამეთა და ახალმოწამეთა პოზიციაზე ვიდგეთ რომაულ კათოლიკეებსა და პროტესტანტებთან მიმართებაში, რომელთაგან არავინ არის მართლმადიდებელი ორ ძირითად ქრისტიანულ დოგმატში, ანუ დოგმატებში წმ.სამებისა და ეკლესიის შესახებ.

2

თქვენო უწმიდესობავ და სინოდის წევრებო!

როდემდე განვაგრძობთ ჩვენი წმიდა მართლმადიდებლობისა და წმ.საბას ეკლესიის შეურაცხყოფას იმ სამწუხარო და საზარელი, წმ.გარდამოცემის საწინააღმდეგო პოზიციით, რომელიც გვიჭირავს ეკუმენიზმისა და ეკლესიათა მსოფლიო საბჭოს მიმართ?

ყოველი გულწრფელი მართლმადიდებელი, წმ.მამათა ხელმძღვანელობით აღზრდილი, სირცხვილით იწვის, როდესაც კითხულობს, რომ ჟენევის მე-5 სრულიადმართლმადიდებლური კონფერენციის (1968 წ., 8-16 ივნისი) მართლმადიდებელმა წევრებმა ეკლესიათა მსოფლიო საბჭოში მართლმადიდებელთა მონაწილეობის თაობაზე განაცხადეს: "მართლმადიდებელი ეკლესია თავის თავს ეკლესიათა მსოფლიო საბჭოს ორგანულ ნაწილად მიიჩნევს".
ეს დადგენილება აპოკალიფსურად საზარელია თავისი არამართლმადიდებლობით და ანტიმართლმადიდებლობით. არსებობდა კი აუცილებლობა მართლმადიდებელი ეკლესიისათვის ამ უწმინდესი ღმრთაებრივ-კაცობრივი ორგანიზმისათვის, იმდენად დამცირებულიყო, რომ მისი ღმრთისმეტყველი წარმომადგენლები - ზოგი ეპოსკოპოსი და ზოგიც ერისკაცი - "ორგანულ მონაწილეობას" თხოულობდეს ემს-ში, რომელიც, ასე და ამნაირად, ხდება ახალი საეკლესიო "ორგანიზმი", ახალი "ეკლესია", და მასში მართლმადიდებელი და არამართლმადიდებელი ეკლესიები მხოლოდ ნაწილებს წარმოადგენენ ("ერთმანეთთან ორგანულად დაკავშირებულებს")? ვაი, რა გაუგონარი მუხთლობა და ღალატია!

ჩვენ უარვყოფთ მართლმადიდებელ სარწმუნოებას, ამ ორგანულ კავშირს ღმერთკაცსა და მის უწმიდეს სხეულთან - წმ.მოციქულების, მამებისა და მსოფლიო კრებების მართლმადიდებელ ეკლესიასთან და გვსურს გავხდეთ "ორგანული ნაწილი" მწვალებლური, ჰუმანისტური და კაცთა თაყვანისმცემელი საზოგადოებისა, რომელიც 263 ერესისაგან შედგება და თითოეული მათგანი სულიერი სიკვდილია!

როგორც მართლმადიდებლები, ჩვენ ვართ "ასონი ქრისტესნი". "აღ-უკვე-ვიხუნეა ასონი იგი ქრისტესნი და ვყვნე ასო მეძვის? (1 კორ.6,15). მაგრამ სწორედ ამას სჩავდივართ ჩვენი "ორგანული" შეერთებით ეკლესიათა მსოფლიო საბჭოსთან, რომელიც სხვა არაფერია, თუ არა ათეისტური, კაცთა თაყვანისმცემელი წარმართობის აღორძინება.
ბოლოს და ბოლოს, დადგა დრო, რომ ჩვენმა მართლმადიდებელმა ეკლესიამ, წმ.მამებისა და წმ.საბას ეკლესიამ, მოციქულთა და აღმსარებელთა, მოწამეთა და ახალმოწამეთა ეკლესიამ შეწყვიტოს ეკლესიური, ლოცვითი და იერარქიული აღრევა ე.წ. ეკლესიათა მსოფლიო საბჭოსთან და სამუდამოდ უარი თქვას ერთობლივ ლოცვასა და ღმრთისმსახურებაში მონაწილეობაზე (ღმრთისმსახურება მართლმადიდებელ ეკლესიაში ორგანულად არის გაერთიანებული ერთ მთლიანობად და ევქარისტიით გვირგვინდება). ასევე, სრულიად განეშოროს ყოველგვარ მონაწილეობას ნებისიმიერ საეკლესიო ქმედებაში, რომელიც შეიცავს და გამოხატავს ერთი, წმიდა, კათოლიკე და სამოციქულო ეკლესიის უნიკალურ და განუმეორებელ ხასიათს - იმ ეკლესიისა, რომელიც ყოველთვის ერთიანია და ერთადერთი.


3

არ ერთიანდება რა მწვალებლებთან, სადაც არ უნდა იყოს მათი ცენტრი, ჟენევაში თუ რომში, წმიდა მართლმადიდებელი ეკლესია, რომელიც მუდამ იმარხავს წმ.მოციქულთა და წმ.მამათა ერთგულებას, ამით უარს არ ამბობს თავის ქრისტიანულ მისიასა და სახარებით ნამცნებ მოვალეობაზე, ანუ იგი ყოველთვის სიმდაბლით, მაგრამ მტკიცედ და გაბედულად დაამოწმებს უზენაეს ჭეშმარიტებას, ჭეშმარიტ ღმერთკაცს და მართლმადიდებლობის ყოვლის მაცხოვნებელ და ყოვლის გადამასხვაფერებელ ძალას თანამედროვე მართლმადიდებელი თუ არამართლმადიდებელი სამყაროს წინაშე. ეკლესია, რომელსაც თვით ქრისტე ჰყავს წინამძღოლად, წმ.მამათა და ღმრთისმეტყველთა მეშვეობით მუდამ მზად იქნება პასუხი გასცეს ყველას, ვინც ამ პასუხს ეძიებს "თქუენ შორის სასოებისა მისთვის" (I პეტ. 3,15). ჩვენი სასოება კი ერთია უკუნითი უკუნისამდე: ღმერთი და კაცი იესო ქრისტე და მისი მისტიური სხეული, წმ.მოციქულთა და წმ.მამათა ეკლესია. მართლმადიდებელი ღმრთისმეტყველები "საერთო ეკუმენისტურ ლოცვებში" კი არ უნდა მონაწილეობდნენ, არამედ საღმრთისმეტყველო საუბრებში ჭეშმარიტების შესახებ, როგორც ამას წმიდა და ღმერთშემოსილი მამები აკეთებდნენ საუკუნეების მანძილზე. მართლმადიდებლობის ჭეშმარიტება და ჭეშმარიტი სარწმუნოება მხოლოდ "ცხონებულთა" ხვედრია (მე-2 მსოფლიო კრების მე-7 კანონი).

მოციქულთა ხარება ყოვლად ჭეშმარიტია: "განწმედა სულისა და სარწმუნოება ჭეშმარიტებისა" (2 თეს.2,13). ამ სარწმუნოების არსი არის ჭეშმარიტება, ერთადერთი სრული ჭეშმარიტება, ანუ ღმერთი და კაცი - იესო ქრისტე. ეს სარწმუნოება და ეს სიყვარული არის გული და ცნობიერება მართლმადიდებელი ეკლესიისა. მთელი ეს საგანძური სავსებით და შეურყვნელად მხოლოდ წმ.მამათა მოწამეობრივ მართლმადიდებლობაში ინახებოდა, და მართლმადიდებელი ქრისტიანები მოწოდებულნი არიან უშიშრად დაამოწმონ ეს დასავლეთის წინაშე, მისი ცრუსიყვარულისა და ცრუსარწმუნოების წინაშე.

წმ.იოანე ოქროპირის ხსენება, 13/26 ნოემბერი,
1974 წ. ჩელიეს წმიდა მონასტერი.